Θέλω πολύ

Θέλω πολύ

οι λέξεις που έμειναν 

να αιωρούνται ανάμεσα μας

φωτεινές και τρεμάμενες

σαν αναμμένο σπίρτο...

Λέξεις που έγιναν φαντάσματα,

που στροβιλίζονται σαν 

μεγάλες νυχτοπεταλούδες

μέσα και έξω από άδεια κατώφλια

με στόματα ανοιγμένα διάπλατα 

σε σιωπηλές κραυγές.

Κι αυτή η μυρωδιά της θάλασσας 

που εισχωρεί στα πνευμόνια μου

δεν την αντέχω...

διαβρώνει όλα μου τα γιατί, 

σε κινούμενη άμμο τα μετατρέπει

κι εγώ, 

το μόνο που θέλω είναι να υπάρχω

σαν θρόισμα ανέμου στ' αυτιά σου

σαν καλοκαίρι στο λαιμό σου

στα χείλη σου χαμόγελο

 ήλιος φωτεινός στη ματιά σου

σκέψη σου, πρώτη και τελευταία σου.

 Πάνω που η αυγή άρχισε να χρωματίζει τον κόσμο,  αναδύθηκε η απόγνωση...

Θραύσματα αναμνήσεων στροβιλίστηκαν στο μυαλό μου σαν αιωρούμενες

νιφάδες φλεγόμενης στάχτης...

Λείπεις...πιο πολύ από ποτέ!