Θέατρο Σκιών

Σε φέρνω κάθε μέρα,

λες κι ανήμπορη είσαι να κινηθείς μονάχη.

Την απόρριψή σου τη γνωρίζω ως αδυναμία∙

γι’ αυτό σε φροντίζω

στο θέατρο σκιών του νου.

Σου αλλάζω φορεσιά ανάλογα με τη μνήμη.

Κι είναι φορές που, στην ανάγκη μου επάνω,

σε γδύνω,

θαυμάζοντας τους τίτλους της ενοχής μου.

Μόνο εγώ φταίω

που κοιτώ ακόμη τα χείλη σου,

προσμένοντας έναν ελαφρύ σπασμό τους.

Άλλοτε σου πλένω τα πόδια, τα στήθη,

τα χέρια των ηδονών σου,

της άγουρης γαλήνης σου τα «όχι».

Ύστερα, εκεί,

σε ταΐζω ό,τι απέμεινε από μένα.

Ξέρω∙ δεν γεύεσαι ίχνος γλύκας,

μα την κατανάλωσες βουλιμικά

από κάθε μου κύτταρο.

Πίκρισα…

Τώρα βλέπεις;

Ένα μόνο έμεινε ίδιο:

εγώ να γράφω,

κι εσύ να κρύβεσαι μέσα στην απόσταση,

να ζεις ξανά τον μύθο σου.

Κάθε λέξη και πρώτη φορά,

σαν πρώτη φθορά.

Κι ύστερα κλείνω το νου αιφνιδιαστικά

με μια ερώτηση:

—Τι κάνεις;

Μέσα στη διαγνωσμένη αδυναμία σου

με κοιτάς, κρατώντας στα χέρια

ψήγματα αίσθησης.

Κι απαντάς με ερώτηση:

—Ποιος είσαι εσύ;

Βασίλης Πασιπουλαρίδης