Αποκαμωμένο το απομεσήμερο, σύρθηκε στις λευκές πέρλες της νύκτας.
Την καταπονεμένη του ψυχή δεν είχε που αλλού να ακουμπήσει.
Χωρίς ανάσα, ήπιε και την τελευταία γουλιά του φεγγαριού.
Έκλεισε τα μάτια με απόγνωση.
Άλλο δεν άντεχε. Η ώρα των σκιών πλησίαζε. Οι άθλιες, γερασμένες τους πνοές, ακολουθούσαν το δικό σου βήμα, τη δική σου διαδρομή.
Με φαντακτερά χαμόγελα και φλογερές αγκαλιές περικύκλωναν την κέρινη μορφή σου.
Πίσω από μια διάφανη κουρτίνα που στριφογύριζε στα πλήκτρα του ανέμου, σε κρυφοκοίταζε.
Ο ιδρώτας στο πρόσωπο του, λαχταρούσε μια έξοδο διαφυγής.
Η σιωπή του γινότανε κραυγή και η κραυγή λάβα, που ξεχείλιζε στα βελουδένια του χείλη, αναζητώντας απελπισμένα τη λύτρωση.
Τη δική σου λύτρωση.
Οι ενοχές έγιναν ακοίμητες διαδρομές στο ραγισμένο του πρόσωπο. Η ώρα πλησίαζε εφιαλτικά γρήγορα.
Οι σκιές που αμέριμνες περιφέρονταν στον απόηχο ενός φιλιού τριάντα αργυρίων, τελικά παρέμειναν... σκιές.
Και συ, μια όαση στην έρημο του απομεσήμερου γουλιά – γουλιά, χωρίς φόβο, χωρίς ανάσα απ’ τα φεγγάρια έσβηνες τη δίψα των χειλιών σου.
Έφτασε η ώρα. Η ώρα του ανθρώπου... Η ώρα των σκιών...
Comments