"Η φυσαρμόνικα του χαρωπού παλιάτσου"

Σεργιάνιζε στις φτωχογειτονιές με συντροφιά μια φυσαρμόνικα αλλοιωμένη απ 'τις σκουριές. 

Με το χαμόγελο στα χείλη ζητιάνευε χαρές. 

Και με κουράγιο, διέγραφε μνήμες κορεσμένες με βαθιές πληγές.

Τα βράδια... στην πλατεία του λαού 

Τα πρωινά... βιοπαλαιστης του  σκοτωμού

Μα ήτανε πάντα αυτός..

Ένας παλιάτσος γελαστός!

Με συντροφιά τη φυσαρμόνικα εναρμόνιζε νότες ζωντανές :ντο, ρε, μι, φα, σολ, σι, ντο

Τούτα ήσαν τα κοντάκια της ζωής του. 

Ήσαν το χρώμα και του πιο σκούρου ουρανού.

Οταν ο ήχος της σιωπούσε

παρέμενε ως αργά η αρμονία μιας κλίμακας υψηλής.

Και μες στην απόγνωσή  του

με φανοστάτη τη σουρεαλιστική  του φαντασία

χλεύαζε δυνατά το φόβο μες στην αλεγρία.

Η φυσαρμόνικα σαν ένα πολύτιμο φυλαχτό

θα τον συνόδευε με καμάρι και τιμή μέχρι

το αίσιο τέλος του στη γη.

Και λίγο πριν αγγίξει τις πύλες 

του επουράνιου παραδείσου

θα  εκτελούσε με το χαμόγελο στα χείλη

την τελευταία  στροφή.

Αιώνιοι συνοδοιπόροι, τα πλήκτρα της καρδιάς του να κατακλύζουν με λαμπερές χροιές την απεραντοσύνη της ομορφιάς του.

Το μήνυμα της ύστατης πνοής :

"Τι ωραία η ζωή

 Τώρα που αποχωρεί...

 Σαν ένα λουλούδι που ανθίζει 

 Σαν ένα τρένο που γυρίζει

 Σαν την πλούσια φτώχεια 

 που σε γεμίζει με σπόρους

 αξιοπρέπειας." 

Το απομεινάρι της σκληρής αλήθειας

πάνω  στο μνήμα της χαμένης ζωής 

εκείνη η σκουριασμένη φυσαρμόνικα

μα ακόμα ζωντανή

να ξορκίζει τις κακουχίες

της μίζερης μα καταξιωμένης ψυχής 

του χαρωπού παλιάτσου

και μεγάλου αγωνιστή της ζωής! 

© ΑNASTASIA NEROLI 🌹