Χρόνια τη μοναξιά μου
συντροφεύουν τα δέντρα .
Δέντρα που στέκονται αγέρωχα στους καιρούς,
δέντρα λυπημένα μέσα στη σιωπή
κοιτούν μόνο ψηλά.
Απλώνουν τα κλαδιά τους τόσο άφοβα στους χειμώνες, γίνονται
σκιές επιβλητικές τις νύχτες
και στο χάραγμα της μέρας,
καταφύγιο για το φως .
Δέχονται καρτερικά τη μοίρα τους,
χωρίς να κηρύττουν νόμους,
μόνο τη ζωή κρατούν στο θρόισμα
των φύλλων .
Πάνω τους χαράσσεται κάθε άγγιγμα,
ακόμα και του δήμιού τους,που δέχονται
με μια ανεξήγητη ιερότητα.
Κι όταν αλύπητα χτυπούν οι βοριάδες, το ίδιο ήσυχα φυλλορροούν.
Μόνα στους καιρούς, δωρητές σκιάς
και φωλιές ονείρων διδάσκουν την
αντοχή.
Μνημεία στο εφήμερο των καιρών,
φτιάχνουν σταυρούς, μα δεν το ξέρουν, δεν το δείχνουν, στέκουν με
την ίδια σιγουριά στη θυσία και την
αβεβαιότητα.
Κάποτε με γυμνά κλαδιά θρηνούν,
και περιμένουν, εκεί τις νύχτες
κάποιο αστέρι να σταθεί πάνω τους.
Τα δέντρα είναι η ερμηνεία της μοναξιάς και της αντοχής,
είναι η σιωπή που περνάει μέσα
στις ψυχές μας.
Νίκη Φωκά
Comments