Ένα παραμύθι, που μοιάζει με αλήθεια...
Θα 'τανε σούρουπο...
Σ αγαπώ!
Είπε η Ντάλια στο περαστικό αγέρι...
νιώσε πως ριγούν, για σένα, τα πέταλα της καρδιάς μου!
Και του χάρισε το άρωμά της...
Σ' αγαπώ!
Είπε το ίδιο βράδυ, στο φεγγάρι... Δες, κρυσταλένια δροσοσταλίδα έγινε για σένα η ματιά μου
και τυλίχτηκε στις ασημιές του αχτίνες...
Προδότρα!
Της είπε ο ήλιος, την ώρα που άνοιγε νωχελικά τα πέταλά της και πριν ξεστομίσει το "σ αγαπώ" της,
έτοιμη να φιληθεί ξανά, όπως κάθε πρωί, με την θαλπωρή του...
Κι αυτή, κιτρίνησεκι έσκυψε ενοχικά το κεφάλι...
Πόσο είχε ζηλέψει την νύχτα
τ αγέρι, σαν την είδε παραδομένη στην αγκαλιά του φεγγαριού...
Προδότρα!
Την είχε πει κι αυτό κι είχε σκύψει, πάλι, εκείνη το κεφάλι...
Επιπόλαιη!
Την είπανε κι οι τρεις και τη δικάσανε, να μη μεθάει πια με τ άρωμά της...
Λιλή Βασιλάκη
Comments