Η ΠΕΝΑ ΜΟΥ

Άγγιξα την πένα μου

άνοιξα το τετράδιο

Λευκό χαρτί, ρυτίδες γεμάτο

Μα στεκόταν εκεί και με κοιτούσε

Μέσα στο λευκό, διέκρινα δύο βλεφαρίδες που ανοιγόκλειναν με αγωνία

Περίμεναν περίμεναν

Τις κοιτούσα κι είχα μέσα μου ένα σωρό συναισθήματα που ήθελαν να ξεχειλίσουν και να απλωθούν στις λευκές σελίδες

Μα κάτι με κρατούσε

Οι βλεφαρίδες εκεί ακούραστες με περίμεναν, ώσπου βαρέθηκαν, κουράστηκαν ή έκαναν πως νύσταξαν κι έκλεισαν ...

Και τότε η πένα μου σα να περίμενε την απόλυτη ...σιωπή

Χωρίς τον ήχο των βλεφαρίδων

Ξεχύθηκε πάνω στο χαρτί

Κι έγραφε έγραφε

Βγήκε από μέσα μου

όλο το ποτάμι

με τους καημούς και τις σκέψεις μου

Ιστορίες ξεδιπλώθηκαν

Ιστορίες άνοιξαν

Θύμησες με άρωμα από το σεντουκάκι της μνήμης μου,

καλά κρυμμένες

Ομορφιές της ζωής

Βάσανα του νου

Που κρυβόσασταν μωρέ...

Ξαφνικά ένιωσα υγρό το χαρτί

Έκλαιγα;

Μπα όχι εγώ..

Εγώ μόνο συναισθήματα

άπλωνα

και μάζευα πίκρες

Το χέρι μου κουράστηκε

Αλλά το τετράδιο γέμισε

με δάκρυα

Κι η ψυχή άδειασε

Γαλήνεψε, ηρέμησε

Ήταν όμορφα

Χάραζε σιγά σιγά

Οι βλεφαρίδες άνοιξαν

Ήταν υγρές

Κι έτσι αποκοιμήθηκα πια το ξημέρωμα την ώρα που χάραζε

η ομορφιά του πρωινού

Βάσσια Μητράκου