Ξύπνησες χάλια, ατημέλητη και γεμάτη κακή διάθεση. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Ο χρόνος όμως τρέχει κι εσύ έχεις να στήσεις μια ολόκληρη μέρα... Να ετοιμάσεις παιδιά, σύζυγο, σπίτι, υποχρεώσεις που είναι εκτός σπιτιού.
Ντύθηκες, πλύθηκες, χτένισες τα μαλλιά σου και φόρεσες τη μάσκα. Το χαμόγελο κρύφτηκε... Τα χείλη δεν φαίνονται.
Εσύ συνέχισες να φοράς τη μάσκα. Όχι αυτή που σου στερεί την ελευθερία και δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις. Αυτή η μάσκα δεν είναι τίποτα μπροστά στην μάσκα του "είμαι καλά".
Το πρόσωπο σκοτείνιασε, τα βλέφαρά μοιάζουν βαριά φτάνοντας στο τέλος της μέρας κι εσύ ακόμα φοράς την μάσκα.
Κι όταν όλοι κοιμηθούν, όταν όλα έρθουν εις πέρας άλλη μια μέρα, η μάσκα πέφτει. Το χαμόγελο δεν έχει διάθεση πια, το βλέμμα κοιτάζει στο κενό.
Η νύχτα φαντάζει αιώνια. Κι εσύ απομακρύνεις τη μάσκα, καθότι το μόνο που θες είναι να κοιμηθείς. Δίχως να σκεφτείς τη μάσκα που επιβάλλεις στον εαυτό σου, γιατί τότε δεν σε βλέπει κανείς. Τότε η μάσκα δεν έχει καμιά σημασία και καμιά αξία, γιατί δεν την χρειάζεσαι πια.
Χρυσάνθη Σ.
Comments