Δάκρυα πέφτουνε βαριά,
της όμορφης κόρης η καρδιά μαύρισε σαν έβενος,
αναρωτιέται αν θα μπορεί
ξανά στα πόδια της να σηκωθεί
να ζήσει, να αγαπήσει.
Είχε χαθεί στον έρωτα,
μα αποδείχτηκε ουτοπία σαν ένα σενάριο
της δικής της φαντασίας,
το κύμα του την παρέσυρε
σαν χορός αθανασίας.
Άνοιξε το παράθυρο,
για να βγει έξω να πάρει αέρα μα μόνη της προδόθηκε,
το βήμα δεν αποσώθηκε
άνοιξε χέρια απέραντα
έπεσε από κει ψηλά
χάθηκε, παραδόθηκε.
Τα βράδια πλέον τριγυρνά,
σαν ξωτικό φευγάτο τον έρωτα της συναντά
ανοίγει τα άσπρα της φτερά
κι όπως τα χρόνια τα παλιά
τον ανταμώνει ερωτικά.
Comments