Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΑΣ

Το αυτονόητο δεν είναι πάντα δεδομένο και οι ανατροπές έχουν συνήθως στόφα αρχαίας τραγωδίας.

Στέριωσε στα μαλλιά της το ψαθάκι της και χαμογέλασε αυτάρεσκα στην εικόνα της.

Είχε διανύσει ήδη τα δύο τρίτα της ζωής της και ένιωθε όμορφη λαμπερή και χορτάτη... από χιλιαδες χαρές καλά και μεθοδικά φυλαμένες..στο σεντούκι της μνήμης της, καλά ασφαλισμένες από το γιουρούσι του χρόνου στα ανθρώπινα ..

Τα μεγάλα ζόρια, καριέρα, παιδιά και εγγόνια,τα μεγάλα γκάζια τα άφησε πίσω, και τώρα απολάμβανε την ήρεμη ξενοιασιά της πιο γλυκιάς φάσης της ζωής της, και άρμεγε αχόρταγα όλες τις χαρές της.

Πρώτη στάση Μοναστηράκι, περιπλάνηση σε ολα τα παλαιοπωλεία με τη σειρά.... Τρύπωνε αθόρυβα στο βάθος χάιδευε με το μάτι ολα τα αντικείμενα, ρωτούσε τιμές και κρατούσε σημειώσεις.

Μετά χανόταν στην υπαίθρια αγορά και έφτανε στο Θησείο στο γνωστό τους στέκι..που τον περίμενε πάντα.

Σύντροφος ζωής, μεγάλος έρωτας και καρδιακός φίλος, ποτέ δεν έφθειρε τη σχέση τους ο χρόνος,ποτέ δεν τον αποκάλεσε σύζυγο ,από δω η τρέλα μου και εφηβικός έρωτάς μου τον σύστηνε πάντα..

Παράγγειλε καφεδάκι με κρύο νερό και παρακολουθούσε τη ζωή γύρω της να τρέχει σε πολύχρωμο φόντο και ξαφνικά σκοτείνιασε ο τόπος ....

Παντού σκοτάδι και πανικός, μια συμπαγής και αδιαπέραστη μαυρίλα...

Κατακαλόκαιρο, σάββατο πρωί...

Με τον ήλιο να ανηφορίζει... και να πυρώνει το βράχο της Ακρόπολης.... αλλά μέσα της και ολόγυρα όλα σβηστά,απόλυτο πένθος..

Μέτρησε βιαστικά ως το τρια και μετά ξέχασε και να μετράει...η μαύρη άβυσσος κατάπιε τη ζωή της, εν ριπή οφθαλμού...,.. την αφάνισε και την εξαφάνισε...

Η παιδική αναμελιά τα παιχνίδια τα παραμύθια της, η ανυπόμονη νιότη της, οι έρωτες τα χτυποκάρδια της, και όλες οι γιορτές και οι κυριακές της, καταβούλιαξαν σε κείνο τον αδηφάγο μαύρο καταπιώνα...

Μέσα σε μία στιγμή αφανίστηκε εκείνο το μακρύ πολύχρωμο γιορτάνι από το παρελθόν με όλες τις λιακάδες και τις μπόρες της ζωής της..., με τα καλοκαίρια της πάντα σε πρώτο πλάνο...Μια ζωή εμμονικά έκανε συλλογή από φωτό και μνήμες από ήλιο και θάλασσα...και πάντα σε πρώτο πλάνο εκείνος.....,η αγάπη και η ζωή της..

Τώρα την αγκάλιαζε τρυφερά και έκλαιγε... Στο τραπέζι ο καφές ανέγγιχτος το σαββατιάτικο πρωινό... στην ανεμελιά του, ο κόσμος ολοτρίγυρα σταθερά στη ρότα του, και κείνος.εκει να αγκαλιάζει το σκοτάδι της και να στάζει απελπισία...

Την αγκάλιαζε την έψαχνε ,τη ρωτούσε αλλά απόκριση καμία.

Εκείνη είχε σταθερά το βλέμμα στο πουθενά, αποχαιρέτησε δια παντός τη μέχρι τότε ζωή τους, και ανάμεσά τους ενα απύθμενο κενό και ενα απροσπέλαστο σκοτάδι.. χειρότερο και από τη σκοτεινιά του θανάτου... σήμανε το τέλος..

Την έσφιγγε πάνω του και έκλαιγε... όλα τα χρώματα, όλα τα πρόσωπα,ολες τις μικροχαρές...

που καταβρόχθισε το σκοτάδι και ακύρωσε τη ζωή και την ύπαρξή της, και μοιραία και τη δική του ...

Όνομα κενό, επώνυμο κενό,

Ηλικία κενό, φίλοι, αγάπες, περίγυρος, κενό .

Ζωή από τούδε και εμπρός κενό,ένα κατάμαυρο πηγάδι, χωρίς παρόν παρελθόν και μέλλον, ένα απύθμενο σκοτάδι χωρίς ανάμνηση ....

Ελπίδα μηδέν,προοπτική μηδέν, χωρίς μνήμη ποτέ δεν ξημερώνει..

Αφιερωμένο...σε όσους..πάλεψαν με τα σκοτάδια του νου, ψάχνοντας τη ζωή τους.. και σε όσους βούλιαξαν στη μαυρίλα τους και τους κράτησαν συντροφιά ..στην

Κόλαση της άνοιας...

Λιάνα Πουρνάρα