Η θνητότητα

Βρήκα την χαρά στην λέξη του θανάτου. 

Βρήκα την αξία, του απαλού άγγιγμα του. 

Ήθελα να έχω λόγο για να ζήσω και αφορμή για να πετάξω. 

Ότι ζητούσα έψαχνα, αφού κάποτε την ζωή μου θα χάσω. 

Η θνητότητα που έχουν όλοι οι άνθρωποι είναι για να έρθουν πιο κοντά. 

Λες και την αγνοούν όμως,

ο ένας στον άλλον την πλάτη γύρνα. 

Αυτό που τους δένει τελικά τους χωρίζει. 

Δεν ξέρουν τι έχουν και πόσο αξίζει. 

Η χαρά της ζωής είναι ακριβώς η θνητότητα της. 

Δεν διαρκεί για πάντα,  να την ζεις στα όμορφα και στ' άσχημα της. 

Δεν θα είχε καμία αξία, άλλωστε, αν θα κρατούσε αιώνες. 

Λίγο τα χρόνια ζεις, με φύλλα ξερά και ανθισμένες ανεμώνες. 

Ενώ θα έπρεπε ζωή να γεννήσεις, μέσα από μια μικρή και ασήμαντη στιγμή. 

Εσύ,  σαν να είσαι αιώνιος αφήνεις τον χρόνο άδικα να εξαφανιστεί. 

Μα αν η ζωή κρατούσε για πάντα,  πόσο θα σουν στ' αλήθεια δυστυχής. 

Εδώ κουράστηκες τώρα  σε μια μικρή και σύντομη διαδρομή. 

Η θνητότητα σου,  αυτή να σου δίνει την χαρά. 

Γιατί φεύγει ο χρόνος και για σένα δεν ρωτά. 

Για κανένα δεν νοιάζεται,  ενώ κινείται,  ασάλευτος μένει.

Τόσοι ήρθαν τοσοι έφυγαν,

το ίδιο και εσένα περιμένει. 

Σαν μια γιορτή, σαν μια μικρή ζωή, κάθε στιγμή που τίποτα σπουδαίο δεν φαντάζει. 

Όμως έτσι αν το δεις,  το τίποτα αποκτάει αξία και όλα τα αλλάζει. 

Μανος Καραβασίλης Θεατρικός συγγραφέας