Η ηχώ της βροχής 🌹

Ας κάνουμε τη διαφορά

ανάμεσα σε κλάσματα σωμάτων και κύτταρα πεσμένα.

Να κάνουμε τη διαφορά,

σαν ξένοι, νέοι κι αφανείς θανάτου,

πλέκοντας νέες μνήμες, εικόνες και θεριά.

Δεν είναι που μου λείπεις

-είναι που δε σε βρίσκω ανάμεσα στις μέρες.

Να πλαγιάσω σαν αμαρτωλός,

κλαίγοντας με ένα σκιρτήμα στη φωνή-

ανάμεσα στα στήθη σου

να ακούσω τον χτύπο της προσευχής μου.

Ένα τικ κι ένα τακ καθορίζουν το σύμπαν μου ολόκληρο.

Σαν κουρδιστό παιδικό παιχνίδι

ο ήχος της καρδιάς σου

μου εξαγνίζει κάθε ανάγκη, φόβο,

αίσθηση-

σαν να μου ψιθυρίζει ο Θεός,

σιγά...

πολύ σιγά-

κι αρχίζουν τα δάκρυα να γίνονται πάλι σύννεφο.

Ναι, και σήμερα θα βρέξει.

Κι εσύ, θα λείπεις...

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹