Η γοργόνα και το δελφίνι

Σαν άστρα, τα μάτια στραφτάλισαν

στη χρυσαλλίδα του ονείρου.

Ανοχύρωτη η καρδιά

στο κύμα της χίμαιρας.

Οι γλάροι της άρπαξαν

του έρωτα τα κρύφια.

Σε απάτητα μέρη,

στους γκρεμούς του πελάγου,

σε βράχους μοναχούς,

στο πέλαγο ριγμένους,

στα θυμάρια και τα σχίνα,

τα σκόρπισαν.

Στων γλάρων τα λημέρια,

στα μυτίκια,

ο ίσκιος της ζωής μας,

ναυαγός,

καημός βουβός,

άλαλος.

Άρρητα τα λόγια,

που πάνω τους ξεθυμαίνει

σαν μελτέμι, σαλός ο έρωτας.

Στο μυστικό σταυροδρόμι,

στη ρέμβη της νύχτας,

η αγάπη λαχταρά,

με έρωτα μεγάλο,

το αμάλαγο φιλί.

Η γοργόνα και το δελφίνι,

αντάμα χορεύουν

στου πελάγου το κορμί.

Σεργιανούν το ενάλιο όνειρο,

στη σιγαλιά του απείρου.

Ο έρωτας και η αγάπη

νυχτερεύουν στο αναφιλητό

της θαλασσινής αύρας

και ο ίμερος καλπάζει

στις χαίτες της θάλασσας.

Η ψυχή της αγάπης

έκλεψε την ερωτική καρδιά.

Στη σεληνοβάμμονα νύχτα

πυγολαμπίδων σμήνη,

ζωγραφίζουν την άλω,

το ιριδισμένο φωτοστέφανο

της Σελάνας, στον μίτο

της αγάπης!!!