Η Αντοχή

Πόσοι θάνατοι

βουλιάζουν μέσα μου…

Και η υπέρλογη αγάπη,

στην απόμερη γωνιά της,

συντρίβει τη νύχτα.

Πληγωμένη η μνήμη,

τυραννική,

δεν μπορώ να τη συνθλίψω!

Έλα στο όνειρο μου

κι ας είσαι θύμηση πικρή.

Η προσμονή,

θρυαλλίδα αναμμένη,

στην πεθυμιά.

Στα ακρογιάλια των ματιών μου,

θρήνησα τα προδομένα όνειρα,

πνιγμένα ξεβράστηκαν

στις αμμοθίνες της ανάσας μου

και τρύπησαν

τα βράχια της αντοχής μου!!!