Η ανεμώνη της σιωπής

Ζωγραφίζει αγγέλους

στο παράθυρο της γης.

Χορεύει στους ανέμους

με τις νότες της ζωής.

Μα ο χρόνος χάνεται, κυλά,

σαν την άμμο στην κλεψύδρα.

Η βροχή πέφτει αργά,

σαν να περνάνε χίλια χρόνια.

Σαν να κλαίει ο ουρανός,

πενθώντας της λήθης την ώρα.

Ζωγραφίζει αγγέλους,

με τα φώτα αστραπής.

Ταλαντεύεται στο κύμα,

η ανεμώνη της σιωπής.

Μα ο χρόνος χάνεται, κυλά,

σαν την άμμο στην κλεψύδρα.

Η βροχή πέφτει αργά,

και ποτίζει την καρδιά της.

Ένα δάκρυ της κυλά,

και παγώνει στο άγγιγμά της.

Ο χρόνος χάνεται, κυλά,

μα παραμένει φυλακισμένη εκεί,

στους αιώνες του μυαλού της,

η ανεμώνη της σιωπής.

Ζωγραφίζει αγγέλους,

με αιθέρια φτερά.

Ζωγραφίζει τη ζωή της,

μα αυτή φεύγει μακριά.