Στις απαρχές πλέον του Φθινοπώρου που μας χτυπά την πόρτα, και εξαιτίας κάποιων στενών μου προσώπων που περνούν ώρες δοκιμασίας και πόνου, αλλά και για όλους μας καθώς ο πόνος χτυπά αναπόφευκτα τη ζωή όλων μας, αποφάσισα να γράψω τις παρακάτω γραμμές : Στην ζωή μας υπάρχει άφθονος σωματικός και ψυχικός πόνος.
Άλλοτε ευθύνεται σαφέστατα ο ίδιος ο άνθρωπος, με τις πράξεις του και τις συμπεριφορές του, άλλοτε όμως όχι.
Ατυχώς, η ανθρώπινη φύση είναι συνυφασμένη με το λάθος και τον πόνο.
Σημασία έχει, την ώρα του πόνου, να έχει κάποιος την συνδρομή συνανθρώπων του, να μην τον αφήσουν να συντριβεί, να απογοητευτεί, να πνιγεί στην έρημο της μοναξιάς, να πονάει έτσι ακόμη πιο πολύ...
Η επίσκεψη του πόνου στη ζωή μας, δεν είναι κάτι χωρίς σημασία και σκοπό.
Το Ευαγγέλιο λέει ότι ακόμη και οι τρίχες από το κεφάλι μας έχουν αριθμηθεί, ακόμη και το πέσιμο του κάθε φύλλου από ένα δέντρο, είναι κάτω από τα μάτια του Θεού.
Ο πόνος που προέρχεται από τα λάθη μας ή την ασθένεια, είναι αναπόφευκτος στη ζωή μας.
Ζούμε όμως--έτσι κι αλλιώς--Sub umbrae Dei--(λατινικά), <<Υπό την σκιά του Θεού >> δηλαδή.
Θυμάμαι πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει αυτό το βιβλίο όταν με αυτόν τον τίτλο το είχα διαβάσει νεαρούλης.
Το είχε γράψει στον Μεσοπόλεμο ο Γερμανός χειρούργος-ιατρός Hans Killian.
Στα ελληνικά με τις large μεταφράσεις που κάνουμε οι νεοέλληνες, έχει κυκλοφορήσει με τον τίτλο : <<Πίσω μας στέκει ο Θεός>>.
Είναι συσσωρευμένες και αποθησαυρισμένες όλες οι εμπειρίες του γιατρού από την μακρόχρονη χειρουργική του καριέρα.
Και οι διαπιστώσεις του είναι ότι ζούμε <<υπό την σκιά του Θεού>>, και πως ο Ιατρός φροντίζει και ο Θεός θεραπεύει. Αυτόν τον τίτλο έδωσε στο πολύκροτο βιβλίο του το οποίο και συνιστώ ανεπιφύλαχτα να το διαβάσετε....
Ο Παύλος το είχε πει λίγο διαφορετικά---με το ίδιο νόημα όμως : <<Μέσα σε Αυτόν ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε>>....Βρισκόμαστε μέσα στο κέλυφος της αγάπης Του. Απομακρυνθήκαμε από την ασφάλεια και άφθονη ζωή που μας παρείχε και ακολούθησε : ο πόνος του προδομένου, του εκμεταλλευόμενου, ο πόνος της νοσταλγίας, του ανεκπλήρωτου πάθους, του κενού, του ανικανοποίητου.
Ο πόνος της ενοχής, των συκοφαντιών, της ζηλοφθονίας, του μίσους, της ατολμίας, της κατάθλιψης, της αντιφατικότητας, της δυσαρμονίας, της ανισορροπίας..Ο πόνος της ανασφάλειας, του άγχους, της νεύρωσης, της ψύχωσης, των φοβιών, του εγωισμού. Και τέλος, ο πόνος όλων εν γένει των σωματικών και ψυχικών ασθενειών, αναπηριών και δοκιμασιών...
Πώς θα ανανήψουμε από τον πόνο ;;;Υπάρχουν στιγμές και περιπτώσεις, που δεν αρκούν ούτε οι ιατρικές αίθουσες ανάνηψης, ούτε τα ψυχοθεραπευτήρια...
Θα ανανήψουμε με την κατάφαση του πόνου, όχι μοιρολατρικά και άβουλα βέβαια.
Με την ελπίδα, με τον συνεχή αγώνα για αξιοπρέπεια και βελτίωση....με τους λίγους φίλους και τους αγαπημένους συγγενείς (όσοι τους έχουμε ) τριγύρω μας σαν μία προστατευτική ισχυρή αλυσίδα.....με την προσευχή, την μελέτη και αγαπημένοι φίλοι και φίλες μου , με την εγνωσμένη παραδοχή της παθολογίας μας...με την συνειδητοποίηση ότι όλοι νοσούμε στην πραγματικότητα, και αυτό θα μας δημιουργήσει την επιθυμία για προσπάθεια , για αυτογνωσία, για ανάταση....Θα απαλύνουμε τον πόνο και τις δοκιμασίες με την κίνηση του Εγώ προς το Εσύ.
Γιατί δεν είναι μακριά η στιγμή που και εκείνο το Εσύ, ίσως βυθιστεί σε αδιέξοδα και απόγνωση όσο δυνατό και στέρεο κι αν φαίνεται τώρα. Εδώ είναι τα ρέοντα και περαστικά και τα ίδια επαναλαμβανόμενα ....η μεγάλη ρόδα του Luna park, γυρίζει για όλους...με τις δικές του χωμάτινες υπαρκτικές δυνατότητες και μόνον, κλεισμένος στο δικό του και βιολογικό κουκούλι, πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος από μόνος του να ξεπεράσει τον πόνο και να υπερβεί μία σκληρή δοκιμασία ; Και αν οι διάφορες θετικιστικές απόψεις αδυνατούν να μας διαφωτίσουν επαρκώς, εμείς γνωρίζουμε ότι μας έχει αποκαλυφθεί : Ότι ο άνθρωπος δεν ορίζεται μόνο από μία βιολογική αρχή και από ένα βιολογικό τέλος...Γεννιέται, με τις οποιεσδήποτε αρνητικές προικοδοτήσεις για να ξανοιχτεί στην απεραντοσύνη του ωκεανού της φιλανθρώπου πρόνοιας του Θεού....για να παλέψει όσο μπορέσει και με ό,τι μέσα διαθέτει (σωματικά και νοητικά), προκειμένου να γίνει μέτοχος της αιωνιότητας του Θεού, ένας μικρός Θεός κατά χάρη....ι
Γ αυτό, όσοι τυχαίνει --επί του παρόντος--να μην πονάμε πολύ είτε σωματικά είτε ψυχικά, ας προσεγγίσουμε τουλάχιστον τους φίλους και συγγενείς μας που σε αυτήν την στιγμή μέσα στην συνεχή διάρκεια και ροή του χρόνου ,βρίσκονται στην δίνη του ωκεανού του πόνου , των θλίψεων και των δοκιμασιών....συνιστώντας τους προπάντων το τρίπτυχο : Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα , αλλά και αγώνα μέχρις εσχάτων για αξιοπρέπεια, μαχητικότητα, αυτοβελτίωση, εκπλήρωση....
Comments