Ηταν αυγή θαρρώ..
Ανέβαιν' αγάλι αγάλι τις κατηφοριές των στεναγμών σου
κι η ευωδιά των κρίνων στράγγιζε τα δάκρυα της Παναγιάς πάνω στους εύκαμπτους μίσχους.
Ηταν αυγή θαρρώ
που γλυκοχάραζα το σταυροδρόμι της κατήφειας
με το ροζάριο της ελπίδας ενατενίζοντας εκεί ψηλά τα ουράνια βέλη των λευκοχελίδονων.
Ηταν αυγή θαρρώ
σαν γραπώθηκα από τα κύτταρα των χιτώνων της βασίλισσας αορτής σου
για να ξεδιψάσω με το άλικο νέκταρ της, τα στεγνά χείλη μου
Και κατέκλυσες με χερουβικούς ύμνους αγάπης
τα έρημα μονοπάτια της ψυχής μου..
Ζωή!
Ω ζωή υμνώ σε, αεί ...
Αεί υμνώ σε!
Σαν εκείνη τη τερπνή στιγμή
της ζωής μου
Ηταν αυγή θαρρώ....
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΝΕΡΟΛΗ
ΠΟΙΗΤΡΙΑ
Comments