Το βλέμμα μου χάνεται στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας καθώς απολαμβάνω την Ανατολή της .
Την βλέπω να είναι τόσο γαλήνια και με προκαλεί να βουτήξω στα γαλαζοπράσινα νερά της .
Και εγώ σαγηνεύομαι και χωρίς να το σκεφτώ αφήνομαι στην αγκαλιά της. Και όπως της παραδίδομαι αυτή ξαφνικά σηκώνει το αγριεμένο κύμα της .
Νοιώθω ότι χάνομαι και αρχίζω να
παλεύω να σωθώ και αυτή γελάει μαζί μου .
Αυτή στο σκοπό της,γιατί για αυτήν είναι ένα παιχνίδι δεν την νοιάζει αν θα πνιγώ στην αγκαλιά της ,για μένα όμως είναι ένα παιχνίδι μυαλού, διάσωσης της ζωής μου .
Πρέπει να ζήσω .
Συνεχίζει ,φουρτουνιάζει και παρασέρνει το κορμί μου στα βράχια .
Και τότε σαν αστραπή συνειδητοποιώ πως έτσι ακριβώς είναι και η ζωή μας .
Απρόβλεπτη ,δύσκολη ,αλλά και γεμάτη προκλήσεις .
Ωραία η ζωή ,υπέροχη η θάλασσα .
Δύσκολη η ζωή ,φουρτουνιασμένη η θάλασσα .
Εγω,εσείς καλούμαστε να διαχειριστούμε όλες τις απρόβλεπτες καταστάσεις που μας συμβαίνουν στην ζωή,πρέπει να σηκώσουμε ψηλά ξανά το κεφάλι ,να παλέψουμε ,να προχωρήσουμε κόντρα σε ότι μας δυσκολεύει .
Και εγώ τώρα μέσα στην αγκαλιά της έρμαιο στα χέρια της παλεύω με χέρια και μυαλό πως να γλυτώσω από τον θυμό της .
Αυτή δεν θα κάνει καμμία προσπάθεια να με σώσει αντίθετα γελάει μαζί μου.
Ξαφνικά εκεί που με τυλίγει ο φόβος για την ζωή μου κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι νοερά να χαζεύω την ανατολή της, το υπέροχο ηλιοβασίλεμα της και αυτή το ένοιωσε και ξαφνικά από σκληρή απέναντι μου έγινε η πιο γαληνεμένη θάλασσα ,η πιο τρυφερή φίλη .
Σαν να την δάμασε η σκέψη μου και πήρε το κορμί μου και το έβγαλε ψηλά στο κύμα της και τόσο τρυφερά,απαλά με ακούμπησε στην ακρογιαλιά της.
Φοβήθηκα , όμως το πάλεψα σκέφτηκα γιατί έπρεπε να ζήσω και έτσι θα κάνω και με τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες που βρίσκω στην ζωή μου .Θα πάρω δύναμη να αλλάξω αυτά που πονάνε να κρατήσω τα όμορφα.
Η ζωή είναι φουρτούνα η ζωή είναι γαλήνη ,αγάπη ,στιγμές,η ζωή είναι τα απλά ,οι ωραίοι άνθρωποι που μας γεμίζουν με τρυφερότητα .
Δεν πρέπει να αφήσουμε να μας παρασύρουν τα κύματα της ζωής σε ψευδαισθήσεις εφήμερων σχέσεων ,ρηχών καταστάσεων.
Το εφήμερο μας απομακρύνει χωρίς βάθος χωρίς ουσία ύπαρξης .
Τρέχουμε να αρπάξουμε τα εφήμερα αυτά που βλέπουμε επιφανειακά χωρίς να βλέπουμε το βάθος και αφήνουμε τις όμορφες στιγμές και τους ωραίους ανθρώπους να μας προσπερνάνε ενώ μας απλώνουν το χέρι τους ,την αγκαλιά τους, την αγάπη τους χωρίς να κρύβουν τίποτα στο πίσω μέρος του μυαλού τους.
Και τι καταφέρνουμε να χάσουμε τις στιγμές μας,να ξεχάσουμε το ταξίδι του πραγματικού ονείρου του δικού μας ονείρου και όχι των άλλων.
Ελεύθεροι λοιπόν ας αφεθούμε στα αληθινά συναισθήματα και όχι σε ψεύτικα λόγια,ας χαμογελάσουμε και ας αγκαλιάσουμε τον διπλανό μας.
Δεν είμαστε μόνο εμείς που παλεύουμε για αυτή την ζωή είναι πολλοί γύρω μας και πρέπει όλοι να θυμόμαστε πως ο άνθρωπος θέλει αγάπη και μόνο αγάπη που έχει βάθος.
Τι λέτε μπορούμε να το κάνουμε ;
Μαρία Ιωάννου -Φίλη
Συγγραφέας
Comments