ΕΥ ΖΗΝ……
Μια εξομολόγηση με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικού
Ήμουν δεν ήμουν δέκα χρονών , όταν δήλωσα περήφανα στον μπαμπά μου ότι θέλω να γίνω δασκάλα. Από τότε δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να άλλαξα στόχο.
Μόνο που μεγαλώνοντας το πράγμα έγινε πιο συγκεκριμένο « θα γίνω φιλόλογος, τέρμα και τελείωσε». Θέλετε εκείνη η ιδιαίτερη μυρωδιά του χαρτιού στο βιβλιοπωλείο του πατέρα μου, οι ώρες που περνούσα εκεί παρέα με τα βιβλία, η συναναστροφή μου με δασκάλους και καθηγητές, ο μεγάλος μου έρωτας , η λογοτεχνία, η αγάπη μου για τους εφήβους και η επιθυμία μου να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι, να ομορφύνει ο κόσμος μας μέσα από τη μαγεία της παιδαγωγικής πράξης ή μήπως όλα αυτά μαζί με οδήγησαν να κυνηγήσω και να κατακτήσω το όνειρό μου; Όχι χωρίς κόπο. Διάβασμα πολύ, πανελλαδικές, ΑΣΕΠ … αλλά τα κατάφερα και σήμερα μετράω σχεδόν είκοσι χρόνια στο δημόσιο σχολείο. Νιώθω βαθιά ικανοποιημένη με την επαγγελματική μου επιλογή, συναισθηματικά πλήρης και αληθινά ευτυχισμένη που κάνω αυτό που αγαπώ πιότερο …να διδάσκω. Είκοσι χρόνια ανάμεσα σε κορίτσια κι αγόρια που μεγαλώνουν και αναζητώντας την αγάπη, την κατανόηση αλλά και την γνωστική και πνευματική ανάταση με κάνουν να αισθάνομαι όλο και πιο δημιουργική. Και πραγματικά δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μοναδικό που είναι το συναίσθημα να ζεις τη μισή σου μέρα με νέα παιδιά, γεμάτα ζωντάνια και όρεξη για το μέλλον. Και …ναι το ομολογώ …νομίζω πως δεν μεγαλώνω. Αυτό το συναίσθημα της διαρκούς νεότητας είναι το χάρισμα της δουλειάς του εκπαιδευτικού, ή μάλλον του δασκάλου, ο όρος αυτός εκφράζει καλύτερα το λειτούργημα που επιτελούμε. Όχι..μην πλανάστε… δεν είναι εύκολη η δουλειά μας, γιατί δεν είμαστε απλά μεταδότες γνώσεων αλλά και παιδαγωγοί, ψυχολόγοι, φροντιστές …κάποιες φορές γινόμαστε μαμάδες, μπαμπάδες, κηδεμόνες. Ρόλοι ποικίλοι και αντιφατικοί κάποτε. Κάθε παιδί και μια προσωπικότητα και πίσω από κάθε παιδί, μια οικογένεια. Κι εμείς καλούμαστε από το υπουργείο να ολοκληρώσουμε μια ύλη, να διεκπεραιώσουμε τις όποιες διοικητικές υποχρεώσεις ορίζονται από το νόμο, να παρακολουθούμε τα παιδιά, να προβλέπουμε τις αντιδράσεις τους, να προλαμβάνουμε τυχόν αρνητικές συμπεριφορές, να τα εμπλέκουμε σε σχολικές δραστηριότητες, να ανοίγουμε το σχολείο στην κοινωνία, να επικοινωνούμε και να ενημερώνουμε τους γονείς και κηδεμόνες για την όποια συμπεριφορά ή απόδοση των παιδιών, να αμφισβητούμαστε, να κρινόμαστε και δυστυχώς συχνά να απαξιωνόμαστε, όταν κάτι δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους. Ας μην αυταπατόμαστε. Είμαστε κι εμείς οι εκπαιδευτικοί άνθρωποι με τα ελαττώματα και τα προτερήματά μας, ζούμε μια ζωή, όπως όλοι όσοι εργάζονται και είμαστε κι εμείς αποτέλεσμα μια αγωγής, μιας παιδείας, ενός κοινωνικού περιβάλλοντος, που διαρκώς μεταβάλλεται καθώς καθημερινά οι εκπαιδευτικές αλλαγές - δεν θα πω καλές ή κακές- μας βομβαρδίζουν, χωρίς δυστυχώς να έχουμε πάντα την ενημέρωση ή την επιμόρφωση που απαιτείται από το υπουργείο παιδείας. Ωστόσο εμείς, οι δάσκαλοι , που αγαπούμε αυτό που κάνουμε, μένουμε στις επάλξεις, αγωνιζόμαστε δίπλα στους μαθητές μας και προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο γι’ αυτούς με θυσία συχνά της προσωπικής μας ζωής. Και μην ξεχνάτε ποτέ πως τα παιδιά είναι οι πιο αυστηροί κριτές και επικριτές μας. Η δική τους απόδοση και συμπεριφορά μας προειδοποιεί, μας ανατροφοδοτεί, μας ενδυναμώνει. Κλείνω, αυτή τη σύντομη κατάθεση ψυχής ομολογώντας πως, παρά τις όποιες δυσκολίες, αν ξαναγεννιόμουν πάλι δασκάλα θα γινόμουν. Το αίσθημα της αναγνώρισης, που εισπράττω όλα αυτά τα χρόνια από τους μαθητές και τις μαθήτριές μου, για την όποια προσφορά μου στην εξέλιξή τους, η αγάπη τους και τα χαμόγελά τους είναι η ηθική ανταμοιβή, που με γεμίζει περηφάνια για τη δουλειά μου και μου επιβεβαιώνει πως η επιλογή μου να γίνω εκπαιδευτικός μου πρόσφερε όχι απλά το ‘’ζην’’ αλλά και το ‘’ευ ζην’’.
(Ένα κείμενο αφιερωμένο στους γονείς μου, που μου προσέφεραν το ζην και στον αγαπημένο μου δάσκαλο, τον αείμνηστο Στέλιο Ψάλτη , ο οποίος μου πρόσφερε το ευ ζην, καθώς με το παράδειγμά του καλλιέργησε μέσα μου την επιθυμία να γίνω εκπαιδευτικός)
Comments