ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ

Γιατί η ζωή είναι ωραία!

Μαρία Μίτα Νικολάου 🌹

─ Πρόσεχε, βρε Μιχάλη! Να, άναψε η κάμερα! Δεν είδες και τρέχεις και θα σε γράψουν πάλι!

─ Τι πάλι, βρε Μαίρη, πας καλά; Καταρχάς, δεν άναψε η κάμερα, πού είδες τώρα εσύ, καταμεσήμερο, να ανάβει φλας; Θα μας τρελάνεις αλήθεια!

─ Εγώ, σου λέω, το είδα, άναψε και εσύ μου λες, δεν άναψε. Τέλος πάντων, ας μην το κάνουμε θέμα!

Προσπαθούσε με τρόπο να βρει τι θα κάνει! Τρεις φορές μέσα σε αυτό τον μήνα την έγραψαν οι κάμερες και ήταν σίγουρη˙ έπρεπε να βρει τρόπο να τα ρίξει στον Μιχάλη, να μην φανεί ότι η ίδια τρέχει όταν κρατάει το αμάξι! Όχι πως τρέχει, απλά να, που και που παρασύρεται από το τραγούδι στο ραδιόφωνο και ξεχνάει ότι στα συγκεκριμένα φανάρια, πλέον, υπάρχουν οι κάμερες ελέγχου κυκλοφορίας! Τι στην αστυνομία πήρε τηλέφωνο, τι με τις φιλενάδες της το συζητάει… Όλοι της λένε ότι θα έρθουν ταχυδρομικά!

Τέλος! Αύριο θα πάει στο αστυνομικό τμήμα να ζητήσει εκείνη τη στιγμή να τα πάρει και να τα πληρώσει άμεσα! Δεν θα αφήσει να της κάνει το κήρυγμα του αιώνα ο Μιχάλης για καμιά διακοσαριά ευρώ! Θα πάει να τα πληρώσει, να ηρεμήσει! Και θα κάνει πια ότι κάνει και η φίλη της η Βούλα˙ θα πηγαίνει από τις πίσω γειτονιές! Φτάνει πια στις κύριες λεωφόρους!

Δευτέρα πρωί και με το που έφυγε Μιχάλης για δουλειά, αυτή πήγε τα παιδιά στο σχολείο και ήρθε πίσω στο σπίτι. Έβαλε το καλό της τζιν, φόρεσε τα γυαλιά του ήλιου και τις ψηλές της μπότες και τσακ-μπαμ, σε δέκα λεπτά ήταν στον αστυνομικό σταθμό!

Χαμογέλασε πλατιά στον νεαρό αστυνομικό που ήταν στην είσοδο και τον ρώτησε με την γλυκιά φωνή της, που να πάει για την πληρωμή των προστίμων.

─ Είναι από παράβαση και σας έδωσε κλήση συνάδελφος;

─ Όχι, ξέρετε είναι από κάμερες και ήρθα να τα πληρώσω!

─ Άρα έχετε λάβει την εξώδικη κλήση μέσω ταχυδρομείου, ναι;

─ Όχι, γλυκέ μου, δεν την έχω λάβει, αλλά ξέρω ότι με έγραψε, είδα το φλας!

─Μα, αν δεν έχει έρθει ακόμη η εξώδικη κλήση μέσω ταχυδρομείου δεν μπορείτε να πληρώσετε. Εξάλλου, δεν υπάρχει και λόγος να έρθετε εδώ, αυτά μπορείτε πια να τα κάνετε μέσω διαδικτύου, κυρία μου.

─ Σε παρακαλώ νεαρέ, κυρία μου και κυρία μου! Μαίρη με λένε! Με κάνεις να νιώθω σαν γριά φαφούτα, βρε παιδί μου!

─ Συγγνώμη, δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου, κυρία μου!

─ Να το πάλι το «κυρία μου»!

Ο νεαρός τής έσκασε ένα πλατύ χαμόγελο και της λέει:

─ Τι να σας λέω, ωραία μου…

─ Μην το πεις! Ασ’ το εκεί!!! Ουφφφ, δεν φτάνουν τα εξώδικα από τις κάμερες, έχουμε και το «κυρία μου, κυρία μου»! Άσε που είσαι και ωραίος, πανάθεμά τα!

Και σκάνε και οι δυο στα γέλια.

─ Δεν μου λες, βρε Μ.Λ. 2763… Τελικά, πως σε λένε; Γιατί το Μ.Λ. είναι το όνομα σου, εε;;

─ Ναι, ναι, σωστά. Ονομάζομαι Μιχάλης Λ.

Δεν πρόλαβε να πει το επίθετό του, τον έκοψε η λογοδιάρροια της Μαίρης.

─ Φτου… Φτου… Φτου! Έλειψαν τα ονόματα από «Μ», να σε λένε Μάνο, Μάριο, Μάρκο, Μενέλαο; Σε λένε Μιχάλη! Έλεος!

─ Τι να κάνω, κυ…

─ Μην το πεις το «κυρία μου»!! Άσ’ το, φεύγω, Μιχάλη! Και είσαι και ωραίος!

Σίγουρη πως θα την έλεγε τρελή και θα είχε να λέει και να γελάει όλη μέρα και όχι μόνο με τους φίλους του, έφυγε με τα νεύρα της κάγκελο!

Έπιασε τον Τάκη. Θα πήγαινε για ένα ντεκουπάζ, στο κομμωτήριο! Έπρεπε να κάνει κάτι να ξεχάσει τον νεαρό κούκλο Μιχάλη και τις σάπιες κωλοκάμερες που την έγραφαν συνέχεια!

─ Ναι, βρε Τάκη, σου λέω συνέχεια! Σαν και δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι οδηγοί μέσα στους δρόμους˙ μόνη είμαι και με τρέχουν οι κάμερες σαν παπαράτσι να με βγάλουν φωτογραφίες! Ευτυχώς που βγάζουν μόνο τα νούμερα δηλαδή, φαντάστηκες να μας έβγαζαν και εμάς;

─ Θα στο χαλάσω το όνειρο, Μαιρούλα μου! Σε βγάζουν!

─ Τι εννοείς, βρε Τάκη, με βγάζουν; Τα νούμερα του αυτοκινήτου δεν βγάζουν;

─ Και τα νούμερα αλλά και τον οδηγό!

─ Και τον οδηγό;! Δηλαδή, εγώ τώρα, δεν μπορώ να πείσω τον Μιχάλη ότι δικά του είναι όταν έρθουν;

─ Όχι, αγάπη μου, θα μπει στο διαδίκτυο ο Μιχάλης και θα δει σε ποιον έχουν εκδοθεί οι κλήσεις, αφού υπάρχουν οι φωτογραφίες εκεί!

─ Τάκη, τι λες; Άδικα εγώ κάθε σαββατοκύριακο κάνω ότι γράφουν τον Μιχάλη οι κάμερες και του λέω ότι ανάβουν τα φλας κάθε φορά που περνάμε; Οϊμέ!

─ Καλά, βρε Μαίρη, πόσες φορές σε απαθανάτισαν, ψυχή μου, οι κάμερες;

─ Άσε με, Τάκη, δεν είμαι καλά! Μαύρο σαν της μαύρης χήρας έπρεπε να κάνουμε το μαλλί, όχι ξανθό!

─ Χα,χα,χα, μου έφτιαξες τη μέρα! Μην έχεις έγνοια, μπορεί να μην είναι πολλά!

─ Τι με νοιάζει, βρε, αν είναι πολλά; Θα τα πληρώσει ο Μιχάλης! Άλλο σκέφτομαι…

─ Τι άλλο σκέφτεσαι, βρε Μαίρη;

─ Που όλες τις φορές άφτιαχτη με έπιαναν οι κάμερες, Τάκη! Σαν πατσαβούρα θα είμαι στις φωτογραφίες! Οϊμέ!

Ένα ευθυμογράφημα, γιατί η ζωή έχει και τα ευτράπελά της, που αν δεν τα δούμε και λίγο κωμικά, θα τρελαθούμε τελείως!

Μαρία Μίτα-Νικολάου