
Κι ακουγόταν ο ήχος της ρωγμής,
μέσα από αχνά, μικρά τριξίματα
μαρτυρούσε την ύπαρξή της,
μέρα με τη μέρα,
χρόνο με τον χρόνο,
δεκαετίες ολόκληρες.
Σαν υπνωτισμένοι
απ' τον ήχο του αυλού
συνεχίσαμε να οδεύουμε
στον δρόμο των ονείρων,
πλάθοντας εκεί,
λιθαράκι λιθαράκι,
τον ιδανικό μας κόσμο.
Κι όταν πια ακούστηκε
ο κρότος των θραυσμάτων,
που σαν χαλάζι έπεφταν
σε ματωμένη γη,
άλλοι ξύπνησαν
απ' τον βαθύ τους ύπνο,
άλλοι επέλεξαν ν' ακολουθήσουν
το μονοπάτι της σιωπής
κι άλλοι, με τα μάτια ανοιχτά,
να ονειρεύονται συνέχισαν
ακροβατώντας χαρωπά
μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.
Γλυκά που 'ναι τα όνειρα
μα κι εύθρυπτα συνάμα.
Ως εκ θαύματος να φτιάξουν
δεν αρκούν
αυτό τον κόσμο, τον ιδανικό, τον ατελή,
καθώς, όταν ξυπνήσουμε,
θεόρατα παλάτια θα έχουν ορθωθεί,
επάνω στων ονείρων μας
τα διάσπαρτα κομμάτια.
Κωνσταντίνος Μπασούρης
Comments