Μέσα σε στροβίλους ανέμου,
εκεί όπου τα σύννεφα μιλούν με τα φύλλα,
σε είδα να χορεύεις
με τα μάτια σου από γυαλί
και τη φωνή σου υγρή από αστέρια.
Τα χέρια σου ήρθαν σαν φωτιά,
ξύπνησαν τις πτυχές του δέρματός μου,
κι ο χρόνος άρχισε να λιώνει
σαν το κερί, που αγκαλιάζει το φως.
Μου έδωσες ένα φιλί
που μύριζε βροχή και καλοκαίρι,
έσταξε στη γλώσσα μου
σα θεϊκό νέκταρ.
Τα σώματά μας, χάρτες άγνωστοι,
ταξίδεψαν σε θάλασσες δίχως ακτές,
σ' έναν ορίζοντα που ξέχασε να γείρει,
μα το φεγγάρι πάντα μας έβρισκε.
Στην ανάσα σου είδα το αύριο
κάθε άγγιγμα κι ένα όνειρο
κι ας ήταν τα μάτια σου κλειστά,
ήσουν φως, ήσουν άνεμος, ήσουν εγώ.
Όταν το άγγιγμά σου χάθηκε,
άφησε πίσω του μια μαγική σιωπή,
και μια νύχτα που ποτέ δεν θα ξαναρθεί
μα πάντα θα υπάρχει.
Comments