top of page

Ελεγεία του πόθου

Η καρδιά μου σήμερα νοσταλγεί να φτάσει στη μοναδική ευτυχισμένη ώρα μέσα από τη θάλασσα των καιρών.


Πορφυρό κύμα σε απύθμενη θάλασσα

ανοιξιάτικες φωτιές του έρωτα

άπλωμα της ψυχής, φώτα σπαρμένα

στο πέλαγο, τα κόκκινα μάτια σου.


Ένας ανεμοστρόβιλος τίναξε τ αστέρια

και το δικό σου έπεσε στη θάλασσα

των πρώιμων ονείρων μου.


Μια χούφτα από πυγολαμπίδες

σου έδωσα να φέγγουν για σένα

τις άναστρες νύχτες και γώ

στο μονοπάτι που σου έταξα

τις μοναχικές ώρες μου, θα καρτερώ.


Ώρες αμέτρητες της ευφροσύνης

της νοσταλγίας ώρες μοναχικές τις νύχτας

ελεγεία της ψυχής άσμα του πόθου

και ένα κορμί στα πέλαγα της ελπίδας

αναζητά το πεπρωμένο.


Κοιτάζω στο βάθος της ώρας

και ξέρω πως έρχεσαι.


Comments


bottom of page