Στους δρόμους σέρνεσαι με τα φτερά σπασμένα,
σταγόνες αίματος κηλιδώνουν το λευκό σου,
κοιτάς τριγύρω σου,
αγάπη στους ανθρώπους για να βρεις.
Μα είναι η μορφή τους παγερή, ατσαλωμένη,
σε προσπερνούνε βιαστικοί για τις δουλειές τους,
κι εσύ αργοπεθαίνεις στη σιωπή.....
Ω περισστέρι μου πόσο πονείς,
να βλέπεις την ειρήνη,
στο κρεβάτι του πολέμου ν'αργοσβήνει!
Μήνυμα πια δεν θα φέρεις,
στην νέα Κιβωτό του Νώε.
Τρεμοπαίζει το ένδοξο Φως της Ολυμπίας,
κι εσύ απελπισμένος ταχυδρόμος,
πετάς όσο μπορείς, όπως μπορείς,
για να προλάβεις την οδύνη και το μίσος.
Comments