Αργά κουνήσ΄ ο χρόνος το ραβδάκι,
στα μάτια τα γλυκά, τ΄ απορημένα.
Και πριν να μας προλάβει το βραδάκι,
ποτάμια γκρίζα γίνηκαν θλιμμένα.
Φτωχά τα όνειρα ναυαγισμένα.
Εικόνες κι είδωλα κι ελπίδες θαμπές.
Με κύματα θολά τρικυμισμένα,
της λήθης λιμνοθάλασσες οι σιωπές.
Δεν ξέρω πως χορτάριασ΄ η αυλή μας.
Πως στρώθηκαν χαλί τα φύλλα κάτου.
Χαρά δεν φτερουγίζει στην ψυχή μας.
Αγέριδες φυσούν σιωπή θανάτου.
Που πήγ΄ η άνθινη ομορφιά της νιότης;
Η φλόγα της αγάπης σου της πρώτης;
Θεοφανώ Π. Θεοχάρη
Comments