Εγώ Ειμί οι Λέξεις

Ύψώνομαι σαν Τιτάνας,

ως μύθος που δονεί την πλάση·

κι έχω σύμπαν μεθυσμένο,

χωρισμένο σε καρδιά, πνοή και λέξεις —

διαφεντεύω τη γραφή.

Απλώνομαι σαν κόκκινη κλωστή

και σαν μελάνι κέδρου·

τη θάλασσα ορίζω και τη γη —

που είναι ιαχή και πόρνη μου.

Είμαι ο κεραυνός και τ’ άγιο δρεπάνι.

Με την αφή σφαλίζω μάτια,

με την πνοή τον νου,

με τη σκιά τις ηδονές —

και με οργή χαράζω φόβους.

Ζω, αγκομαχώντας προκλήσεις,

ως άχρονος, άθάνατος.

Και μειδιώ.

Άπλωσε τα χέρια σου — και τόλμησέ με.

Είμαι ο φόνος που θέλησες να κάνεις·

κι όσα δεν κράτησες στα χείλη — δώσ’ τα μου προσευχή.

Είμαι το πειθαρχημένο-απείθαρχο της Μούσας,

τα σημεία των στιγμών,

κλείνοντας αδιαλείπτως τον ήχο στη Σελήνη.

Αφέσου μου — και γέλασέ με,

να βρεις τ’ άσφαχτο της μνήμης σου.

Αφέσου μου — και ηδονίσέ με,

να βρεις τον λύχνο της Πηγής.

Αφέσου μου, γιατί αφέντης είμαι των αμβλωμένων λέξεων·

της Ποίησης η μήτρα, της Παράδοσης συνεχιστής.

Εγώ εἰμί οι Λέξεις.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹