Εγώ κι αυτή
σήμερα βολτάραμε μαζί κάτω από έναν ηλιόλουστο ουρανό.
Τι κι αν ζέσταναν τις καρδιές μας οι αχτίδες του;
Παίζαμε μεταξύ μας κρυφτό σαν δυο ανέμελα παιδιά αποφεύγοντας όσο
μπορούσαμε την στιγμή που έπρεπε να ξετυλίξουμε τα σκοτάδια μας.
Πότε βάδιζε μπροστά μου σκυφτή σαν τα βάρη όλου του κόσμου
να κουβαλούσε και πότε σαν πεταλούδα φτερούγιζε πίσω μου,
δεν έχει σημασία.
Όλα τα είπαμε τελικά, τα χώσαμε
η μια στην άλλη,
πετσοκόψαμε μέχρι που αγγίξαμε κόκκαλο με λεπίδες τυλιγμένες σε βαμβάκι.
Βάψαμε τα πεζοδρόμια με αίμα και κομματισμένες ψυχές.
Κλάψαμε για τα χαμένα όνειρα μας, αυτά που κάναμε βλέποντας τον κόσμο μέσα από τα αθώα παιδικά μας μάτια,
πιστεύοντας πως η ζωή είναι ένα παραμύθι..
Γελάσαμε με την ψυχή μας για την αφέλεια μας αυτή, γιατί πουθενά δεν διαβάσαμε για κλουβιά και σιδεριές.
Το ποιά έχει τις πιο όμορφες σιδεριές στο κλουβί της ακόμη δεν καταλήξαμε...
Το αφήσαμε για την επόμενη συνάντηση μας,
μιας και μου υποσχέθηκε πως σύντομα θα τα ξαναπούμε αφού πάντα είναι δίπλα μου κάθε ώρα και στιγμή.
Τι κι αν μου έδωσε το λόγο της;
την έβλεπα που χανότανε καθώς έπεφτε η νύχτα και γω πάλι έμεινα μόνη...
Δεν κάνει όμως να την εμπιστεύεσαι γιατί ακόμη κι η σκιά σου σε εγκαταλείπει μόλις βρεθείς στο σκοτάδι...
Ayuba
[Κεκλεισμένων 04.2024]
Comments