Εβδομάδα των Παθών

Ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου σέρνει υπομονετικά τον σταυρό του στον ανήφορο, βαριανασαίνει, πέφτει, σηκώνεται, καταπληγώνεται, εξοντώνεται, ανεβαίνει.

Μετά στον σταυρό, καρφιά στα χέρια, καρφιά στα πόδια, καρφιά στην καρδιά, ο πόνος σκληρός, ο θάνατος αργός.

Στο μεγαλείο της Σταύρωσης χωρά η συγχώρεση στον ληστή και έπεται η Ανάσταση.

Εβδομάδα των Παθών, κατάνυξη, συντριβή και οδύνη, έτσι κι αλλιώς ο καθένας μας έχει την εβδομάδα των παθών του.

Άλλοι κουβαλάνε ισόβιους σταυρούς, γεννιούνται και πεθαίνουν με το πρόβλημα εκ γενετής και ανίατες αρρώστιες.

Οι ίδιοι συμβιβάζονται, παλεύουν και κουβαλάνε με αξιοπρέπεια τον σταυρό τους, οι γύρω τους ποτέ, ο οίκτος και η περιφρόνηση στη ματιά τους, τους προδίδει πάντα.

Άλλοι σέρνουν αποκαμωμένοι και εξοντωμένοι τον σταυρό τους...

Παιδί άνεργο,παιδί στην κατάθλιψη, παιδί άσωτο στα ναρκωτικά, παιδί στο χώμα, πατέρας σακάτης, μάνα με άνοια, βουνό οι ανάγκες, βουνό οι ευθύνες, βουνό και οι τύψεις.

"Τι να σου κάνω; Δικός μου ο σταυρός, δικός μου και ο ανήφορος", λένε και σφίγγουν τα δόντια, σφίγγουν και την καρδιά να κλείσουν την αξιοπρέπεια μέσα.

Εβδομάδα των παθών μετάνοια, τύψεις, ένοχές και συντριβή.

Μετάνοια...

Έπρεπε να τερματίσω εκείνο τον γάμο,πριν μου ροκανίσει τη ζωή, έπρεπε να σχολάσω εκείνους τους φίλους που με καταλήστευαν, που με κατέκριναν συνεχώς και με έκαναν να κλαίω.

Επρεπε να είχα γίνει ζωγράφος, να ζωγραφίζω στα λιβάδια και να γεμίζει η ψυχή μου φως και ας πέθαινα στην ψάθα, όπως έλεγε η μάνα μου.

Έπρεπε να γίνω καλλιτέχνης και όχι μηχανικός,να τρώω τη ζωή μου στα εργοτάξια και τα μάτια μου στον υπολογιστή, για ένα σίγουρο μισθό, που έτσι κι αλλιώς τον ξοδεύω στο προσωπικό μου κενό και τις κρίσεις πανικού.

Ενοχές...

Αν δεν είχα βουλιάξει στη μιζέρια του γάμου μου και της καθημερινότητας, φως, νερό, τηλέφωνο, αξιοπρεπές αυτοκίνητο και εξοχικό, μεγάλες οι φιλοδοξίες και μεγαλύτερες οι ανάγκες να μονοπωλούν τη ζωή μου, αν είχα σκύψει περισσότερο στις ανάγκες και την ψυχή των παιδιών μου, πέρα από χαρτζιλίκι, φροντιστήρια και παπούτσια, τι έκρυβε η καρδούλα τους, τι είχαν στο μυαλό τους, πώς ονειρεύονταν τον κόσμο τους και τη ζωή τους, ίσως είχα προλάβει...

Ίσως είχα προλάβει, όχι μόνο τις ουσίες, τα ποτά και τα χαρτοπαίγνια, αλλά τη γυρισμένη πλάτη τους, την κλειστή πόρτα τους, "έχω τη ζωή μου γέρο, έχω τις έγνοιες μου, μη με ζαλίζεις".

Ίσως είχες προλάβει και τον ανηλεή σπαραγμό μεταξύ τους, για εκείνο το κτήμα, κείνο το δίπατο σπίτι, εκείνο το φιλέτο στη θάλασσα και όσα με τόσο κόπο και περηφάνεια τους κληροδότησες και κατασπάραξαν τα αδέλφια.

Τύψεις...

Για τον φίλο που πρόδωσες, κορίτσια φίλων δεν αγγίζουμε, για τον φίλο που εγκατέλειψες στην ανάγκη, έχω οικογένεια και έξοδα προφασίστηκες για τον φίλο που κατάκλεψες στη συνεργασία, και έριξες την επιχείρηση έξω, και χρεώθηκε εκείνος τη χασούρα, το κυνήγι των τραπεζών και τους πλειστηριασμούς και καρπώθηκες εσύ τα κέρδη.

Ας πρόσεχαν....

Τώρα στο τέλος της ζωής σου, μαγκούφης γέρος, ξεχασμένος από τη ζωή και από τους ανθρώπους, μια δρασκελιά από τοΝ θάνατο, μόνος έρημος και αποξεχασμένος στα αζήτητα, κάνεις ταμείο...

Μόνο ο θάνατος τα σβήνει όλα, τα υπόλοιπα δεν τα προλαβαίνεις...

Ατέλειωτο κομπολόι, αρμαθιά οι τύψεις...

Για το πατρικό σου που, αφού το διεκδίκησες λυσσαλέα,το άφησες και ρήμαξε, για τους τάφους των γονιών σου, που χορτάριασαν, για την τρυφερή σου αγάπη που την απαρνήθηκες, -με τα αισθήματα δεν στήνεις σπίτι, χρειάζονται και όβολα- δικαιολογήθηκες.

Τύψεις για την αγορά συντρόφου, την εξαγορά φίλων, για το ξεπούλημα της ιδεολογίας, για το ξεγύμνωμα της ανθρωπιάς, για την ευκολία που πετούσες όλα σου τα χαρίσματα σαν άπλυτα ρούχα στο καλάθι, για την αφροσύνη που στραγγάλισες όλα

σου τα αισθήματα.

"Η ζωή θέλει σκληρότητα και πυγμή να επιβιώσεις στην κόλαση" έλεγες και ταυτόχρονα γινόσουν υπηρέτης και νεροκουβαλητής της κόλασης.

Εβδομάδα των Παθών, συντριβή, μετάνοια και οδύνη.

Ενα μήνυμα, μία ευκαιρία, μία προειδοποίηση, μία πόρτα ανοιχτή για επιστροφή στα ίσα μας. Συμπάσχουμε στο θείο δράμα, αλλά τι σημασία έχει, αν δεν σκύψουμε στο καθημερινό μας δράμα ατομικό, συλλογικό και οικουμενικό;

Κάθε άνθρωπος από τη μία άκρη της γης στην άλλη, ανεβαίνει τον δικό του ανήφορο και σέρνει τον δικό του σταυρό, προσδοκώντας ανάσταση.

Η Ανάσταση όμως δεν είναι θαύμα, αλλά μετάνοια, συντριβή και επιλογή...

Χριστιανική εβδομάδα των Παθών, και καλή ανάσταση στις ψυχές μας!

Λιάνα Πουρνάρα