Είσαι η υπάρχεις;

Βασίλης Πασιπουλαρίδης

Υπάρχεις

σαν αγέρας που παραδίδεται στην ηδονή της θραύσης των δέντρων.

Κι ύστερα — σαν άτρωτη βροχή του φθινοπώρου

που δροσίζει τον επιθανάτιο ρόγχο των φύλλων,

πειθαναγκάζοντας τα κλαριά

πως τούτο τους έπρεπε!

Υπάρχεις και δεν γεννήθηκες.

Σαν κτηνωδία εθιστική από το θυμικό μεθυσμένου.

Σαν έρωτας που προδόθηκε από συγχωρεμένο αμάρτημα.

Υπάρχεις.

Και δεν υπάρχεις.

Κι ύστερα, σε καρτερούν τα άστρα τις βραδιές —

να τα γυαλίσεις με την αρμύρα της φήμης σου.

Τα κυοφορούσες χρόνια,

κάτω απ’ τα σύννεφα της μυρωδιάς σου.

Κι η γέννα τους

ήταν οργή φωτός —

θυμίζοντας άμβλωση εκ Θεού προσδοκώμενη.

Γιατί κι Εκείνος... υπάρχει και δεν υπάρχει.

Δεν γεννήθηκε ποτέ στο είναι!

Τώρα, λοιπόν, κατέχω πως ορθά σε περιέγραψα:

από πάντα αιρετικός.

Βλέποντας στου σύμπαντος — και του Θεού — τα μάτια,

τη θηλυκή μορφή σου.

Κι ας με αφόρισες εν μια νυκτί.

Κι ας με έσπασες — σαν ήμουν κλαρί.

Κι ας με δρόσισες — σαν φύλλο ετοιμοθάνατο.

Κι ας με πρόδωσες στον έρωτα, με τεκμήρια αγάπης.

Κι ας με κυοφόρησες, για να λάμψω —

σαν άστρο που δεν όριζε το φως του.

Γιατί Θεός,

που υπάρχει και δεν υπάρχει,

είσαι.

Κι αφού εντός μου κατοικείς...

εγώ σε προσκυνώ.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹