Κοιτάει το ρολόι της.
Ξεχάστηκε...
-Ποια είμαι;
-Που είμαι;
Κάθε μέρα ξυπνούσε και σε ένα άγνωστο δωμάτιο.
Σε όλα τα δωμάτια υπήρχε το ίδιο κομοδίνο και ο ίδιος καθρέφτης.
Κάθε μέρα αντίκριζε και ένα καινούργιο είδωλο.
-Δεν είμαι εγώ... ψέλλισε.
Στις γωνίες κάθε δωματίου τα φαντάσματα έκαναν βόλτες.
Οι ουσίες και το αλκοόλ είχαν μπει για τα καλά στη ζωή της χρόνια τώρα.
Κάπνιζε και έπινε ότι της πρόσφεραν.
Δεν υπήρχε δρόμος διαφυγής.
Ξημέρωσε...
Μουδιασμένη κοιτούσε αυτό το λεκέ στο πουκάμισο της, να γίνεται μια κόκκινη θάλασσα στα μάτια της.
Με ποιον κοιμήθηκε πάλι ψες ...
Δεν θυμόταν...
-Πάλι...ψέλλισε...
Κρύφτηκε πίσω από το τζάμι.
Αυτή η αντανάκλαση του κορμιού της την καλούσε γι' αυτό το ταξίδι.
Μια πληγή ήταν στην ασχήμια της κόλασης.
Μέρες τώρα σχεδίαζε το τέλος του μαρτυρίου της.
Για μια στιγμή πίστευε πως δεν θα προλάβει.
Τι ακριβώς ήθελε να προλάβει;
Δώδεκα παρά...
Έπρεπε να βιαστεί.
Ήξερε να πετάξει.
-Φεύγω...
-Ναι φεύγω ...
Το ταξίδι ξεκίνησε.
Έπρεπε να βάλει τελεία ...
ΛΥΤΡΩΣΗ!
Comments