Να κρατάς σφιχτά τα χέρια που κάποτε απλώθηκαν και σε σήκωσαν.
Δεν ήταν απλά δύο χέρια, ήταν η δύναμη μιας ψυχής, ήταν η ανθρωπιά κι η καλοσύνη.
Ήταν τα χέρια που σαν άγγελος φύλακας, απλώθηκαν στην έρημη στεριά της καρδιάς σου μέσα στη νύχτα, σε κράτησαν για να βγεις στο φως της αυγής.
Δεν ήταν απλά δύο χέρια, ήταν η αγάπη που μεταλάβαινε στο ποτήρι σου, ήταν δύο χέρια ζεστά στην αγωνία που θησαύριζες..
Δύο σκιές πλάι στην πληγωμένη παραδοχή της ύπαρξης σου, που ανοίχθηκαν κάποιο βροχερό πρωινό,οταν παρέμενες εκεί, πεισματικά ανοχύρωτος και φώτισαν το δρόμο σου.
Ήταν δύο χέρια αόρατα που παρέμειναν ξένα, όταν εσύ σηκώθηκες, ξένα κι αγνοούμενα.
Νίκη Φωκά
Comments