Είχε βραδιάσει και μια
περίεργη ησυχία απλώνονταν
σκεπάζοντας όλο το μάταιο
του κόσμου.
Ξαφνικά ήρθαν άγνωστοι, και μ έναν απότομο
τρόπο μας ξύπνησαν, σκορπίσαμε μέσα
στη νύχτα και σταθήκαμε μπροστά
στους λησμονημένους δρόμους.
Τα ρολόγια σταμάτησαν, έτσι συμβαίνει όταν οι δολοφόνοι μας κυνηγούν, δείχνουν
μόνο την ώρα των άστρων και της
αιωνιότητας.
Μας είπαν ότι θα περνούσαμε το μεγάλο
δρόμο, όμως δεν υπήρχε δρόμος, μόνο
ακαθόριστες γραμμές που χάνονταν
στο βάθος της νύχτας.
Μερικοί τράβηξαν άλλη πορεία,
ήταν αυτοί που κρατούσαν τις υποσχέσεις
και θα διεκπεραίωναν το ανέφικτο.
Κάποιος ψιθύρισε, "ήρθαν για να μας σώσουν",
και τότε οι περισσότεροι κοίταξαν απορημένοι λέγοντας:
"οι διάβολοι πάντα μιλάνε μ' ωραίες λέξεις" .
Το επόμενο πρωί, τίποτε δεν ήταν
το ίδιο, όλοι κρατούσαν από ένα
τρόπαιο λησμονιάς, ειχαν ξεχάσει να
τραγουδούν, μόνο τη σκληρότητα
που έντυσαν τα χρόνια τους θυμόταν.
Μία μουσική από κάπου μακριά, ξύπναγε
όλη τη νοσταλγία του κόσμου κι
αθώωνε τους λυπημένους που κουβαλούσαν
την ενοχή όλων των εποχών.
Πάλι θα νυχτώσει, είναι το μόνο που δεν
αλλάζει, ας ελπίσουμε τα ρολόγια ν'
αρχίσουν να γυρίζουν, ίσως να μας δείξουν
ποσο αργοπορημένοι είμαστε, ίσως πάλι
να γυρίσουν οι δείχτες σ' ένα καινούργιο
πεπρωμένο, που θα πρέπει να το ταξιδέψουμε
όπως τα πουλιά, χωρίς αποσκευές.
ΝΙΚΗ ΦΩΚΑ
Comments