Μίζερος θάνατος η κάμπια ,μα στο μεγάλωμά της πεταλούδα Βυζαντινή με φωνή Μελωδού.
Εκχυλίζεται από το σώμα ένα σύννεφο εμποτισμένο με πούδρα ξύλο πικρό και σαπούνι λευκό Πολυάννας.
Εκχυλίζεται μια σιωπηλή υπομονή
Που είναι απελπισιάς μορφή.
Που είναι μακαριότητα για όσα δεν ζήσαμε.
Μέσα απ’ το στήθος χαράζει μια Ιεριχώ
Και το γυμνό φως απ’ το όρος των Πειρασμών.
Χαράζει η Προσωκρατική αμφιβολία
κι ο αδέξιος λόγος που τραυλίζει σαν κοιτάς τη γυναίκα που σ άφησε.
Το φάντασμα του Δαρείου και το φάντασμα του υπηρέτη του , οδοδείκτες του μέλλοντος.
Σε κάθε αιώνα «Δέσποτα, μέμνησο των Αθηναίων»
Σε κάθε αιώνα «Δέσποτα, μέμνησο τη Φωτεινή».
Να τη η φωνή του αηδονιού που δεν την άκουσε το κορίτσι απ την άλλη ακτή της Ιωνίας:
«Δέσποτα, εκδικήσου τους Αθηναίους»
«Δέσποτα, εκδικήσου τη Φωτεινή».
Υπάρχει Θεός; Υπάρχει το «Πάντα»;
Υπάρχει το πρώτο-πρώτο αντίτυπο απ’ το Κοράνι που φέρει βαριά τη σφραγίδα του Προφήτη;
Υπάρχει η απεραντοσύνη της άμμου που καρτερεί να εγκλωβίσει το χρόνο σε διάφανες κλεψύδρες;
Υπάρχει-αλήθεια- το σώμα που ονειρεύτηκες;
Ο δίδυμος χρησμός του πάνω στα δροσερά σεντόνια;
Υπάρχει στ’ αλήθεια η πρώτη αυγή που είδαμε μαζί
-κι ας έλειπες-
Απ τον κρατήρα του Μπρόμο στην Ιάβα τη μυστηριώδη;
Έλυπες μακριά , σαν λύπη, μα μαζί είμασταν.
Υπάρχει , η επέλαση του Ευφράτη
η φανταστήκαμε τον ήχο του μεσημεριού στη Χαρράν;
Υπάρχει-πες μου- μια ολόκληρη Νινευή με γρύπες και όντα που παρηγορούν τον έρωτά μου;
Υπάρχει ακόμα το λάθος του Παραδείσου
Γραμμένο σε μυστικό τατουάζ στο σώμα σου;
Υπάρχουν οι χάρτες που παρέμειναν ακατανόητοι
Για τον Ιάσωνα και το χρυσόμαλλο δέρας του
που ήταν το αρνί ένας χάρτης σγουρόμαλλος με μέταλλο και χρυσάφι;
Υπάρχει στο τέλος του δικού σου σώματος , το δάκρυ μιας θάλασσας αβέβαιης ; Που φωνάζει:
Θα σωθείς η δεν θα γυρίσεις.
Υπάρχει η έρημος και το ξημέρωμά της ανάμεσα σε μυριάδες κόκκους άμμου;
Ρωτώ αν εκχυλίζεται απ’ το σώμα σου το κρυφό ρουθούνισμα του αλόγου
Που είναι ξόρκι έναντι θανάτου.
Ρωτώ για το μυστικό πέρασμα από ένα βιβλίο νύχτα στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας .
Για ένα τραγούδι-ρωτώ- που άκουσαν κάποιοι νύχτα κάτω απ’ τους τρείς σταυρούς.
Γιατί ο θάνατος δεν ξέρει εσένα.
Κι ούτε μετρά τις λέξεις , τα κόμματα και τα θαυμαστικά που γράφεις ,για να τον εξημερώσεις , ποιητή.
Εδώ βασιλεύουν οι αριθμοί του Πυθαγόρα:
Θα ονειρευτείς η θα πεθάνεις.
Αυτό το ποτάμι δεν το περνάμε ποτέ δυο φορές που έλεγε ο σκοτεινός Εφέσιος.
Κατακτήσαμε νύχτες με αστερισμούς.
Χαράζουμε ζωές πάνω στην πλώρη μιας τράπουλας.
Εμείς οι αρχαίοι Θεοί
Αλογάριαστοι απ’ το θάνατο.
Γι’ αυτόν , τι κι αν λάμνουμε πάνω σε ένα πράσινο φύλο ταρώ… Ποιος νοιάζεται;
Και τι απέμεινε απ’ την αυτοκρατορία;
Το χέρι που σχεδίαζε αυτό που λέμε κύμα
σε μια θάλασσα απέραντη.
Ο υπηρέτης του Δαρείου κι η σκοτεινή του ρήση: «Δέσποτα, μέμνησο τη Φωτεινή».
Οι πιο πιστές μας γυναίκες: Οι γυναίκες που αφήσαμε.
Σημ: Ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος είχε διατάξει έναν υπηρέτη του να του θυμίζει βράδυ και πρωί να μην ξεχάσει να τιμωρήσει τους Αθηναίους που είχαν βοηθήσει τις Ιωνικές πόλεις να επαναστατήσουν εναντίον του. «Δέσποτα , μέμνησο των Αθηναίων»-βασιλιά μου θυμήσου τους Αθηναίους . Φράση που χρησιμοποιούμε και σήμερα για κάποιον που δεν πρέπει να ξεχάσουμε να εκδικηθούμε. Αιτία γι’ αυτή την υπενθύμιση ήταν το γεγονός πως οι Αθηναίοι συμμετείχαν στην πυρπόληση των Σάρδεων.(Ηροδότου V 105)
Πέτρος Κασιμάτης
Comments