top of page

Δεν είναι μοναξιά


 Ένας κόσμος πολύβουος με εναλλασσόμενες εντάσεις και διφορούμενες ενστάσεις. Πότε μας κοιμίζει με μια ενοχική σιωπή... Πότε μας ξυπνά με απόκοσμες κραυγές. Το πλήθος ένα κουβάρι μπερδεμένο, αφημένο σε πολυσύχναστες λεωφόρους, αφομοιώνει διακαώς και ανυπερθέτως τα σημάδια της συνήθειας.

Σαν μυθικά τέρατα, ξεπηδάνε μπροστά σου από το πουθενά και το τίποτα, αναρίθμητα σταυροδρόμια. Κοιτάζεις μπροστά γιατί ποτέ δεν σε ενδιέφερε ότι μένει πίσω... Επιθυμείς να αποσύρεσαι στα καταφύγια της ματιάς σου και να επιλέγεις το μονάχη σου, μα ποτέ σου μοναχή. Για νοερές αποδράσεις, συρρικνώνεις την κλεψύδρα του χρόνου και ονειροπολείς σε πλακόστρωτα μονοπάτια που μοσχοβολάνε γιασεμί και βασιλικό. Όλα σου φαίνονται υπέροχα, ακόμα κι αυτός ο κόσμος που ποτέ δεν ταίριαξες μα αγάπησες πολύ...

Εντός σου η αθέατη όψη μιας αθόρυβης όασης. Ξεδιψάς από το μοναχικό θρόισμα ενός γάργαρου νερού. Μέσα στην άηχη μελωδία της σιωπής βρήκες το άλλο σου μισό... Τον εαυτό σου. Σε αγάπησες... Σε άκουσες... Σε κοίταξες... Σε κατάλαβες. Μέσα σου ανακάλυψες έναν ολοκαίνουργιο κόσμο... Μια άλλη διάφανη ζωή. Χωρίς πολυσύχναστες λεωφόρους, χωρίς απόκοσμες κραυγές, χωρίς ενοχικές σιωπές, χωρίς σημαδεμένες συνήθειες...

Τί κι αν είσαι ένας λιποτάκτης του πεπρωμένου; Ένας πολέμιος του δήθεν; Ένας ασυμβίβαστος του φαίνεσθαι; Ποτέ δεν ένιωσες μόνη...

Εσύ και το είναι σου... Εσύ και ο εαυτός σου... Εσύ μαζί με σένα. Δεν το λένε μοναξιά... Μοναχικότητα το λένε...

 

Γιαννούλα Άδωνη

 

 

Comments


bottom of page