Για όσα δεν τελείωσαν ποτέ...

Μέρες ασήμαντες.

Καθημερινά το ίδιο στρεσαρισμένες.

Σκέψεις γρήγορες και συνάμα παρήγορες,

να χάνεται η σκέψη από σένα.

Βράδια πνιγμένα σε θάλασσες φουρτουνιασμένες.

Μια αγκαλιά που δεν δόθηκε και χάθηκε στου χρόνου την αλμύρα.

Γέμισε δάκρυα η καρδιά, για κάποια αντίο που έμειναν μισά.

Βαγόνι σε τρένο χωρίς προορισμό.

Μια βαλίτσα στο χέρι ψιθυρίζει «φύγε».

Και κάποια δικά μας “πρέπει”,

νικάνε στην άνιση μάχη του “σ’ αγαπώ”.

Κι εγώ;

Εγώ μένω πίσω.

Με μια σιωπή που φωνάζει το όνομά σου.

Μαζεύω στιγμές που δεν έζησα, τις φοράω σαν ρούχα που δεν μου ανήκουν, αλλά μου ζεσταίνουν τα βράδια.

Είσαι σε κάθε “ίσως” που δεν έγινε “μαζί”.

Σε κάθε ανατολή που βλέπω μόνη, μα στη σκιά μου είσαι κι εσύ.

Αγάπησέ με, αθόρυβα, έστω και από μακριά.

Έστω με εκείνον τον τρόπο που πονά

αλλά δεν φθείρει, τον τρόπο που κρατά μια καρδιά ζωντανή.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε όσα δεν ειπώθηκαν

και σε όσα δεν ζήσαμε, κοιμάται μια αγάπη

που δεν πρόλαβε να ανθίσει, ξέροντας πως δεν θα μαραθεί ποτέ.

Κι έτσι μαθαίνω να αγαπώ χωρίς κατοχή,

να θυμάμαι χωρίς να πονάει,

να χάνω χωρίς να χάνω εμένα.

Δεν μετράει το τέλος,

μα το βάθος όσων νιώσαμε.

Και αν δεν ήσουν ποτέ ολοκληρωτικά δικός μου,

ήσουν αρκετός για να αναγνωρίσω ποια είμαι εγώ

όταν αγαπώ αληθινά.

Σε αφήνω, όχι γιατί θέλω,

μα γιατί επιλέγω εμένα.

Με τα δάκρυά μου να σε λυτρώνουν και την καρδιά μου να συνεχίζει, όχι άδεια· μα γεμάτη απ’ ό,τι δεν τελείωσε ποτέ...

Μαρία Μίτα Νικολάου💯