Γιατί ψυχή μου;

Γιατί, ψυχή μου,

σαν σαύρα σέρνεσαι σε λάθρα μονοπάτια

και κλείνεσαι απαίδευτα σε μοναξιάς κιτάπια ;

Γιατί,

τα μάτια σου σαν δυο ροές δακρύζουν

και μόνο θλίψη και η απάθεια τα ορίζουν;

Γιατί ,

την πόρτα σου σφαλάς στο γέλιο και στην έγνοια

και σπάταλα μου τρέφεσαι με πίκρα και με ένδεια;

Συνέχεια τίκεσαι στη θλίψη... δεν αντέχω,

να 'χω της σκέψης τον καημό, κάθε σου κύμα να προστρέχω...

Σαν στρατοκόπος άεργος μου φέρεσαι και άγεσαι ...

Σε παρελθοντικές στιγμές, νυχθημερόν μου ψέγεσαι...

Θυμήσου,

οι δυο μας, πόσα μέσα σ' αυτές δε νιώσαμε!

Ζωή, αγάπη, γέλιο, έρωτα καρπώσαμε...

Πόσες πυκνές χαρές και χάρες κι αν δεν ζήσαμε! ..

Ώρες κι οι δυο στου ήλιου τη θωριά αφεθήκαμε,

σαν βότσαλα αμέριμνα, ακρογιαλιές φιλήσαμε ...

Χρώματα σε δειλινά, για πες μου, δεν χαρήκαμε

και όνειρα, απρόσμενα, για πες μου, δεν γευτήκαμε;

Σε όαση χαράς, το νάμα της δεν ήπιαμε;...

Ω,

Μην στέκεσαι πια, ψυχούλα μου, στου ρείθρου σου το βάλτο!

Ό,τι κακεντρεχές σου στέργει μές στο νου σου, βγάλτο!

Έλα και πάρε τη χαρά, στα άλικά της ντύσου.

Από τις λύπες να νυφτείς κι από τις πίκρες γδύσου!

Ω,

μα, μην ολιγωρείς και επιτέλους, έλα, σπεύσε!

Με της απαντοχής τα χρώματα, με της ελπίδας πλεύσε!...

Θέλω,

να γίνεις η απέραντη, η γαλανή μου θάλασσα,

(ό,τι ταξίδια μου 'δινες, να μην θαρρώ πως τα 'χασα)

να λάμνω κωπηλάτης μες τ' αχανή τα πλάτια σου,

ν' ανοίγω τα πανιά, να νοιάζομαι τα ξάρτια σου...

Να πάψεις να ασπαίρεσαι στου χρόνου το ποτάμι,

να πάψεις πια να κρύβεσαι στης θλίψης το θαλάμι...

Να είσαι ο Δον Κιχώτης μου, με τ' άπαρτο σπαθί σου

Εγώ, η μούσα η άφθορη, της εύνοιας το χαρτί σου!

Συ τ' Αέναο, τ' Ανέσπερο, το Διηνεκές το Φως μου,

των θέλω μου Ανάσταση, των μύχιων μπιστικός μου...

Λιλή Βασιλάκη 🌺