Γυναικείο κορμί, μονοπάτι και ρίζα,
μοιάζεις της γης, όπως μου δίνεσαι έτσι.
Το δάσος του κορμιού σου, η ανάσα της γης,
και κάθε σου καμπύλη, χάρτης μυστικός.
Ήμουν άνεμος, ανήσυχος, χωρίς σκοπό,
ένας ποταμός που δεν έβρισκε θάλασσα.
Με τύλιξες, και βρήκα γη να ριζώσω,
βρήκα σπηλιά να φυλάξω τη φωτιά μου.
Στο φως σου, έμαθα πώς να υπάρχω.
Τα μάτια σου, βαθυγάλανα πηγάδια!
Τα χέρια σου, που σηκώνουν το βάρος του κόσμου!
Το δέρμα σου, που γεύεται τη δροσιά της βροχής!
Σώμα της γης και του πόθου, είσαι ο δρόμος,
ο χρόνος, η αρχή και το τέλος μου.
Δίψα που δεν τελειώνει, καρπός που ωριμάζει,
και η σιωπή σου, ένα τραγούδι παντοτινό.
Αγάπη μου, εσύ, αιώνια γέφυρα
ανάμεσα στη γη και τ’ αστέρια.
Μαρία Καραθανάση
Φιλόλογος
Ποιήτρια
Comments