Γέφυρες

Λόγια είπαμε σκληρά, που σαν μαχαίρια, 

στην καρδιά καρφώθηκαν. 

Αιμορραγεί η πληγή κι αίμα κατακόκκινο, σαν ποτάμι στάζει, 

απ’ την ύπαρξη μας όλη.

Έγω εδώ, εσύ αλλού, κι ανάμεσα μας, πόνος!

Γέφυρες ζητάμε να χτίσουμε, 

μαζί χέρι χέρι, ξανά να περπατήσουμε.

Λόγια να πούμε τρυφερά, που για αγάπη θα μιλούν, 

έρωτα θα μοσχομυρίζουν  

απ’ του κορμιού την ηδονή.

Μια ολόχρυση γιρλάντα πλέκω, φτιαγμένη απ’ τα δάκρυά μου,

πάνω να βαδίσει ο εγωισμός.

Και τότε, η μέρα, εκείνη θα ‘ναι γιορτή,

με γαλάζιο χρώμα βαμμένη.

Γκρίζο δε θα 'χει πουθενά. 

Γαλήνη μόνο θα βρει η ψυχή μας, σαν εγώ και εσύ, 

μια και μόνο ύπαρξη θα δομούμε.

Γέφυρες απόψε ας χτίσουμε, μαζί χέρι χέρι ξανά να περπατήσουμε . . .