Γέλιο και δάκρυ

Γέλιο και δάκρυ... ( πραγματεία)

Θα έτυχε να σας έχουν πει με στόμφο: "Ελα, τώρα... πάψε, δεν θέλω να σε βλέπω να κλαις! " ή "Αντε, έλα, χαμογέλασέ μου... ! "

Ενίσταμαι σε τέτοιες επιτακτικές προτροπές και Θαρρώ, πως θα "φαφλατίσω" !

Περί γέλιου και δάκρυ ο λόγος λοιπόν...

Γιατί η ψυχή δεν διαθέτει ρουμπινέ να το ανοιγοκλείνεις

για να τρέξει γέλιο ή δάκρυ κατά παραγγελία κάποιου...

Δεν είναι μαριονέτα μα ούτε και τηλεκατευθυνόμενη συσκευή

με το πάτημα ενός κουμπιού να ενεργοποιείται

και να τα παράγει ανάλογα με τις επιτάξεις και τα "θέλω"

του άλλου...

Δεν είναι καμιά καλοδουλεμένη μηχανή, η ψυχή, για να τη βάζουμε σε ενέργεια να παράξει ρεύμα... Είναι αυτεξούσια και καθαρά υπόθεσή της εάν θα γελάσει, ή θα κλάψει όποτε και εάν της κάνει "κέφι".

Είναι ένας εκρηκτικός πομπός που εξωτερικεύει τις προσωπικές του διαθέσεις και οι οποίες είναι καθοριστικές ανάλογα με τις εκάστοτε προκλήσεις που δέχεται, είτε είναι ενδογενείς, ή εξωγενείς δημιουργώντας της τάσεις πτώσης

ή ανύψωσής της ...

Το γέλιο και το δάκρυ δεν έχουν όρια, ωράρια και σταθμά...

Είναι απρόβλεπτα με δικούς τους κώδικες συμπεριφοράς

και χρονοδιακόπτες έναρξης και διάρκειας.

Είναι δυο αυτόβουλες κι αυθόρμητες ενέργειες της ψυχής,

δυο εκδηλο-αντιδράσεις της με συμβολή το πλούσιο παζλ

του συναισθηματικού μας κόσμου κι έχουν την ίδια πηγή προέλευσης, το ίδιο ρίζωμα, την ίδια βάση, την ψυχή

και ανάλογα από τους παράγοντες που την επηρεάζουν,

αυτά εκδηλώνονται.

Ας πάρουμε τα δάκρυα λοιπόν...

Τα δάκρυα είναι αμείλικτοι μάρτυρες της επικρατούσας κατάστασης κάθε ψυχής που βάλλεται, όποια κι αν είναι τα αίτια

ή οι αφορμές που τα προκαλούν, ψυχικά, ή σωματικά.

Βασικός παράγοντας ροής τους η συμπεριφορά μας, που μπορεί

να τα αναχαιτίσει ή να τα πολλαπλασιάσει καταλυτικά.

Τις περισσότερες φορές, όμως, όσο κι αν προσπαθείς

ν' αναχαιτίσεις τη ροή τους σε στιγμές έξαρσης της ψυχής,

αυτά θα εξακολουθούν ν' αναβλύζουν ανεξέλεγκτα και να διαρρέουν ήπια ή σαν ορμητικό ποτάμι, αψηφώντας τις νουθεσίες και τις επιτάξεις της λογικής ή άλλων ετέρων.

Υπάρχουν, όμως, και τα "όμορφα" δάκρυα, τα συγκινησιακά, αυτά που αναβλύζουν σαν πολύχρωμο συντριβάνι συναισθημάτων

ή κυλάνε στις παρειές μας σαν ένα ήρεμο ποτάμι, σε στιγμές

που η ψυχή φορτίζεται, όπως από μια αναπάντεχη χαρά, λόγου χάρη, σε στιγμές πίστης, από υπέρτατες πράξεις ανθρωπιάς, στοργής, καλοσύνης, αφοσίωσης, αυτοθυσίας, από την προσφορά μιας ανυπέρβλητης αγάπης,

ή από το απαύγασμα ενός μυσταγωγικού έρωτα...!

Η ομορφιά μιας άλλης ψυχής μπορεί να επιφέρει άφθονο δάκρυ και μια έκρηξη γέλιου μαζί!! ...Τα μάτια να τρέχουν κι εσύ να γελάς! ...

Μ' αρέσουν αυτά τα σκηνικά, όταν τόσο άψογα μπορούν και συνυπάρχουν αν και, εκ διαμέτρου αντίθετα, σαν ετερώνυμα έλκονται σ' ένα ιδανικό συνταίριασμα. Κι όμως , τι ξεσάλωμα ευφορίας νιώθει τότε η ψυχή!!

Όσο για το γέλιο, το ατόφιο, το γνήσιο παράγωγο μιας εύφορης ψυχής, το περιούσιο απόσταγμά της, το γέλιο το άκρατο,

αυτό που δεν μπορεί να κρυφτεί από τους ορίζοντες των ματιών και της αντίληψης, αυτό, εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως.

Αρχικά γεννιέται στα χείλη της ψυχής

και ο έμφυτος αυθορμητισμός του, αστραπιαία,

σαν γάργαρος πίδακας ξεπηδά κι εγκαθίσταται στα χείλη

του προσώπου.

Πάνω εκεί, παίρνει τη σμίλη του κεφιού και σαν επιδέξιος χαράκτης σμιλεύει την ίδια την παρουσία του, σε όλο το εύρος του προσώπου ...

Σκάβει δυο γλυκύτατα λακκάκια δεξιά και αριστερά, με έμφαση

χαραγμένα φανερώνοντας τη γνησιότητα του, καθώς

και τις γελαστές, ημικύκλιες ρυτίδες παραστατικά γύρω από τα μάτια, μα πιο πολύ έκδηλο είναι, όταν στα μάτια διαχέεται μέσα τους όλο το λαγαρό φως του!!

Μόνον όταν η ψυχή παίζει θέατρο, μόνον τότε παράγει ψεύτικα δάκρυα, πεπιεσμένα, δάκρυα κροκοδείλια, και γέλιο υποτονικό, αμήχανο, βεβιασμένο, πλαστό, που μετά βίας διαγράφεται στην επιφάνεια των χειλιών και μοιάζει, άλλοτε σαν γκριμάτσα από εγκεφαλικό κακοσχηματισμένο, κι άλλοτε σαν μισοσβησμένη καρικατούρα.

Και καμιά τους ρυτίδα, μα καμιά μηχανική, ή υποκριτική δεν είναι ικανή να αποτυπώσει τη γνήσια αυθεντικότητάς τους...

Μην υπακούετε, λοιπόν, σε νουθεσίες τρίτων, σε κρίσεις κι επικρίσεις τους... Αφήστε τα να κυλήσουν ή να εκραγούν όποτε και όσο τους κάνει κέφι ... Είναι ανάγκη και θεραπεία, μια άμυνα της ίδιας της ψυχής κι όταν την προκαλούν φτιάχνει το δικό της αντιδραστήρα ...

Γέλιο και δάκρυ

μιλάνε στα χείλη, στα μάτια

αν την ψυχή ο ήλιος τη στέφει

ή σε χίλια σπάει κομμάτια...

*******

Το δικό σου το γέλιο,

της ψυχής μου θεμέλιο

και το δάκρυ δικό σου,

σαν διαβαίνουν θλίψης σκιές

στις αυλές των ματιών σου...

*******

Γελώ, σαν γελάει η καρδιά σου

κι από πόνο πόσο δακρύζω,

σαν τον πόνο της δικής σου,

δεν μπορώ να μην κλαις να ορίζω .

Δάκρυ και γέλιο,

σμαράγδι κι αχάτης

της λύπης ένας κράχτης,

ή δεινός της χαράς επιβάτης

Λιλή Δαφερέρα Βασιλάκη 🌹

******************