Αχ νύχτα αργή και βασανιστική·
δεν περνάς, ξέρεις πως πονάω κι' όμως συνεχίζεις το βασανιστικό σου παιχνίδι μαζί μου.
Δεν ησυχάζω, τ' αστέρια με παρατηρούν και εγώ εκείνα·
δεν ξέρουν άλλωστε ότι ανάμεσά τους ψάχνω ένα σημάδι, ένα φως, ένα χαμόγελο.
Τα γιατί με παιδεύουν περισσότερο τη νύχτα, κι' αυτή δεν τρέχει·
είναι δρομέας ασυγκίνητος για το τέρμα.
Κάνε να' ρθεί το πρωινό, Θεέ μου, μπας και ηρεμήσει η σκέψη μου, η ψυχή μου.
Εσύ εκεί, στο μυαλό, στη σκέψη μου πρωί-βράδυ, μια ανάμνηση γλυκιά και βασανιστική, ένα απαγορευμένο κομμάτι σοκολάτα, που όσο πιο πολύ στο απαγορεύουν τόσο πιο πολύ το θες.
Τα χιλιόμετρα χιλιάδες ανάμεσά μας· θάλασσες βουνά και ωκεανοί.
Γιατί όμως τ' άστρα μού χαμογελούν, το φεγγάρι σαν να μου έκλεισε το μάτι!
Φύγε νύχτα φύγε!!
Με κάνεις να σκέφτομαι τρελά!
Δεν γίνεται να βλέπει το φεγγάρι και να του μιλά!
Φύγε, φύγε να δω ξανά το φως της μέρας, να ρουτινιάσω, κι ως τ' απόγευμα να σε αναζητήσω πάλι.
Να έρθεις πάλι, νύχτα μου γλυκιά,
για να τον δω ξανά, έστω και νοερά.
Comentários