Αχ η θάλασσα 💦

Η έπαρση του Ναυαγού

_________ 

Να ’χα λίγη θάλασσα—

κι ας τρόμαζαν τα λέπια που θα με έντυνε,

κι ας με έκανε ο ήλιος

το αλλόκοτο παιδί του γιαλού.

Πόσο πόθησα του ναυαγού τη λησμονιά.

--- 

Η Μνήμη του Βυθού

_____________ 

Να ’χα λίγη θάλασσα—

λίγη απ’ του βυθού τη βουβή αγριότητα,

του Ποσειδώνα την αλμύρα,

τη φωτιά που εκπνέει

η άξαφνη περπατησιά του Κόσμου.

Έχω την πρώτη ύλη: αμφιθυμία.

--- 

Η Νιότη που Έγινε Ποίημα

_____________ 

Είμαι δίνη,

κι ατόφιο αλάτι.

Μου λείπουν των πνιγμένων ναυτικών οι φόβοι

κι οι θρήνοι του χαμού τους.

Έμαθα πως έγινε η θάλασσα αθώα—

κι αιώνια: απ’ τα νιάτα τους. 

Έλα και πάρε με, μάνα.

Ήλιε, θεέ, μέθυσέ με.

Έλα και κλέψε τη νιότη μου—

σε έχω ήδη κάνει ποίημα.

Κανείς δεν θα θρηνήσει τα νιάτα μου·

θα τραγουδούν το χάρισμά μου

στου γιαλού τη σιγουριά.

--- 

Η Μποτίλια

____________ 

Είμαι από πάντα:

μποτίλια κενή.

Το μήνυμα απ’ τα σπλάχνα μου

ήδη μαρτυρά... 

Αχ, θάλασσα…

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 💦