Αφορμή απ' ένα όνειρο

Πολύ συχνά, αναζητάμε εκείνο το ανέμελο, το αθώο παιδί που ήμασταν κάποτε και που σαν κόρη οφθαλμού κρύβουμε μυστικά

και με αμόλυντη ευλάβεια μέσα μας, και που πότε πότε, αίφνης,

με λαχτάρα το φανερώνουμε ανάμεσα από τα μολυβιά σύννεφα

της ψυχής μας, που μόνο μπόρες βρέχουν και την πανιάζουν ..

Μας πιάνει απ' το χέρι, κι έλα, πάμε, μας λέει τρυφερά και αρχίζουμε να τρέχουμε, ανέμελα μαζί του στο ξεχασμένο, φωτεινό, αισιόδοξο μονοπάτι του. Αμολώντας την καλούμπα της ψυχής μας, σκαρφαλώνουμε ίσαμε τα ύψη μέχρι ν' αγγίξουμε το ουράνιο τόξο

για να μας την χρωματίσει... Χαριεντιζόμαστε μαζί του, γελάμε, παίζουμε ρουφώντας ηδονικά τις ανέμελες στιγμές που μας δωρίζει. Συχνά, συνομιλούμε κρυφά μαζί του και καταφέρνει να λυτρώνει

με την απλοϊκότητα της σοφίας του, έστω και για λίγο, την αφημένη ψυχή μας, από τα καθημερινά άγχη και τις σκοτούρες που την ταλανίζουν... Όταν χάνεται αυτή η λυτρωτική όαση της εμψύχωσής μας, μια θλίψη μας κατακλύζει και γινόμαστε διαβάτες μοναχικοί

και μίζεροι, μόνιμα παροπλισμένοι στο στείρο πέλαγος της ζωής, θρηνώντας τη χαμένη μας αθωότητα ..

"Έφτασε από την άσφαλτο στο ποτάμι για νερό.. Το οχτάχρονο παιδί

-τόσο υπολόγιζε ότι πρέπει πάνω κάτω νάναι- ήταν , όπως πάντα,

εκεί και πλατσούριζε μέσα στο ποτάμι παίζοντας με το τρεχούμενο καθάριο νερό του ... Πάντα της φώναζε "σ' αγαπώ ", μ' εκείνο

τον αυθορμητισμό, που διακρίνει κάθε παιδική ψυχούλα, κάθε φορά, που την έβλεπε να καταφθάνει στο ποτάμι διψασμένη κι ένιωθε

να πλημμυρίζει μέσα της από ηδονική ευχαρίστηση, καθώς απλωνόταν μια ζεστή, απέραντη γαλήνη, από το άδολο " σ' αγαπώ ", που ξεστόμιζε το μικρό παιδί... Πώς , τάχα, τόσα χρόνια, χωρίς ποτέ του να μεγαλώνει να της το λέει τόσο αφοπλιστικά δοσμένο και μάλιστα σε μια τόσο προκεχωρημένη ηλικία για εκείνη πια; ... αναρωτιόταν...

Ελα να σου δώσω ένα φιλί του είπε αυτή τη φορά, μόλις έφτασε

και το είδε στο ποτάμι, μα γέμισε το σταμνί της κι αποξεχασμένη

στο στοχαστικό της ξεδίψασμα έφυγε χωρίς να το δώσει...

Θέλησε να κάνει άλλο ένα δρομολόγιο για να γεμίσει πάλι το σταμνί και την ψυχή της από την ομορφιά του αγνού τοπίου μα και να χαρίσει το φιλί στο μικρό παιδί. Δεν έπρεπε αυτή τη φορά να τ' αμελήσει ... Μα, κοίτα να δεις...ξαφνικά, έχασε από τα μάτια της, το γνώριμο δρόμο της και δεν κατάλαβε πως έγινε αυτό, αφού τόσες φορές

τον είχε διαβεί! Η αγωνία της άρχισε να μεγαλώνει και κορυφωνόταν καθώς προχωρούσε και χανόταν σε άγνωστες στροφές και μονοπάτια αδυνατώντας να βρει τον παλιό γνώριμο δρόμο της...

Κι όσο προχωρούσε, τόσο αλλόκοτη φάνταζε και η διαδρομή με

τα άγνωρα, κακογεννημένα και χέρσα τοπία. Μα έλπιζε πως θα καταφέρει να τον βρει.., αλλά του κάκου... Μετά από πολλές απελπισμένες, άκαρπες προσπάθειες, ο δρόμος την έβγαλε σ' ένα δαιδαλώδες κακοτράχαλο χωριό με απίστευτο συνωστισμό

από ανθρώπους αδιάφορους και καταπιεσμένους που έτρεχαν

να προλάβουν να σβήσουν τα άγχη της ημέρας, να κλείσουν

τους λογαριασμούς με το φως και να σμίξουν με το σκοτάδι

στο στρώμα του εφυσηχασμού...

Έτρεχε αλαφιασμένη στα στενά του προσπαθώντας να βρει μια διέξοδο, μα ήταν αδύνατο.. Ένιωσε σαν φυλακισμένη σαν σε κλοιό, σ' έναν τόπο που δεν είχε επιλέξει να φτάσει και δεν άντεχε όλο αυτό το κομφούζιο, αυτή την παράνοια, ένιωθε ξένη, ζαλισμένη , απόμακρη, και πλήρως αποστασιομένη.. Θέλησε ν' αποδεσμευτεί από τα ανοίκεια δεσμά που είχε υποβληθεί άθελά της.. . Ήθελε να βρει ξανά το ποτάμι της με το μικρό αθώο παιδί που πλατσούριζε ξέγνοιαστο στα νερά του για να την γαληνέψει..Αλλα πώς;

Κάποια στιγμή, καθώς έτρεχε απογοητευμένη, συνάντησε ένα γενειοφόρο γέρο που καθόταν νωχελικά στον εξώστη του σπιτιού του. Σταμάτησε απότομα και τον ρώτησε γεμάτη αγωνία , πώς θα μπορούσε να βρει μια διέξοδο που θα την οδηγούσε προς το χαμένο δρόμο, αυτόν που οδηγεί στο ποτάμι με το παιδί ..

" Πρέπει να ψάξεις πολύ για να τον βρεις, της είπε , όμως, εάν το θελήσεις, μπορείς... πάντα μπορούμε!"

Άνοιξε τα μάτια της και βλέποντας το αμυδρό φως της αυγής να μπαίνει κλεφτά από τις μισόκλειστες γρίλιες , σκούπισε με την ξανάστροφη του χεριού της τα δυο δάκρυα που κυλούσαν στα μάτια της για το χαμένο ποτάμι της παιδικότητας της ..."

Λιλή Βασιλάκη 🌹