Αφορισμένη Αγάπη

Θα σε στολίσω με βοριάδες,

θα σου φορέσω ενώτια φτιαγμένα από τη μνήμη,

χαϊδεμένα —

ἔρματα τρίγληνα, μορόεντα!

Ήρα που επέρασες κι γλύκανες σε Αφροδίτη.

Θα σε ενδύσω με άρωμα Ελένης,

γιατί έχεις σάρκα λούτρινη σαν πρωινή αχλή —

φουρκισμένη εκ γενετής και μελωμένη —

να έχω να φαντάζομαι τα δάχτυλά μου πάνω σου.

Αποτύπωμά μου: φτωχό

Δεν της αξίζεις.

Να σε ποτίσω αμβροσία,

να μείνουν τα κάλλη σου, μεταξένια σαν το στάρι —

να στέκουν ρόδινα τα μήλα,

ακλόνητα τα κύτταρά σου.

Πιθαμή προς πιθαμή, κατέχω την πνοή σου.

Κι όπως θα σε τολμώ αλόγιστα,

στην κλείδα σου την ανοιξιάτικη,

στα μάτια σου τα φθινοπωρινά —

θα ψάξω δίχως άλλο την πίστη μου που εχάθη.

Την κιβωτό θα φτιάξω, κρίνε μου, να κρύψω τ’ όνομά σου,

που είναι θείο,

που είναι ἀπ’ ακακία.

Δες με — σπουδή και δόγμα μου —

αφήνω στη γη ετούτη λέξεις,

να φτάσουν μέσα σου βαθιά,

βαθιά και μυροφόρα, αθόρυβα —

να βρουν, οι αποζητούντες αιώνες πέρα μακριά,

την ομορφιά σου - αφορισμένη.

Είναι βαθύς μου πόθος

να μην αποδομηθούμε ποτέ.

Σα να χώρεσε, κρίνε μου, η αγάπη μου, μέσα στο μέλι...

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹