Σκορπίζουν οι άνθρωποι
που αγάπησες,
σαν τα φθινοπωρινά φύλλα,
στο ανεμοβρόχι…
Αυτοί οι άνθρωποι
που σε σήκωσαν ψηλά
και σε ρίχνουν με κρότο στο έδαφος.
Τα αισθήματα,
δεν είναι συναλλαγή εμποράκου,
τι έλαβα, τι έδωκα…
Συναντάς…
Εφιάλτες, Δαναούς, Νέρωνες, Ιούδες…
Δεσμώτες, Φαρισαίους, φαύλους, υποκριτές…
Αργυρώνητους, συκοφάντες, ψεύτες, αλαζόνες…
Και τα αισθήματα κάλπικα.
Και τα ιδανικά προδομένα.
Δίνεις ολάκερη ζωή,
στις νηνεμίες
και στις καταιγίδες.
Εσύ που αγάπησες
τόσο πολύ τον κόσμο!
Και η καρδιά όταν πέφτει κάτω,
πονά…
Η καρδιά όταν πέφτει έξω…
σιωπά…
Αυτός ο μικρός, ο μέγας θάνατος,
σαν Αχερούσιο, στερνό ταξίδι!
Αυτός ο κόσμος, ο σιβυλλικός,
που κρύβει τον ήλιο,
τον άνθρωπο ή τον τρελαίνει,
ή τον σταυρώνει.
Αστροπαλίτες,
σηκώνουμε βαρύ φορτίο,
σταυρωμένοι.
Ζούμε με αγκούσες
και καημούς.
Φυτεύουμε όνειρα
και καταποντίζονται.
Κόβουμε τα κοτσάνια τους,
στην ανάσα των στίχων
που εμφωλεύει η καρδιά,
στο ρεμέδιο,
στον αναπαμό τους.
Στους ηλιόφεγγους στίχους,
στο ονείρεμα ενός παραμυθιού
που λησμονήθηκε,
εκεί που ιλάρωσε η γνώση,
από το φάσμα της ελπίδας,
θα ταξιδέψει η καρδιά,
στην ανέσπερη Ανατολή,
ανοχύρωτη,
αλλοπαρμένη,
γελασμένη,
χρυσαλλίδα του ονείρου,
στο κύμα της χίμαιρας,
που δεν μπορεί να σταματήσει.
Πεταρίζει το σκίρτημα της ζωής
και γίνεσαι εσύ κύμα
που σαρώνει τα πάντα!
Comments