Ατλαίων και Αμαρυλλίς!

Παρθένα νύμφη ήτανε κι ωραία ποιμενίδα,

πεντάμορφη τη φώναζαν, αλλιώς Αμαρρυλίδα!

Νέα σεμνή και ντροπαλή, λίαν συνεσταλμέν

που με καρδιά κι αγνή ψυχή ήτανε προικισμένη!

Τριγύρναγε μες στους αγρούς, τα δάση, τους λειμώνες,

κι ο έρωτας εσκίρτησε στις τρυφερές λαγόνες,

σαν είδε τον Αλταίονα με την ωραία κόμη,

το κάλλος του Απόλλωνα, του Ηρακλή τη ρώμη!

Μα κείνος ασυγκίνητος, έρωτα δεν γρικούσε

κι ένα μονάχα λαχταρά, για ένα μόνο ζούσε:

Άνθος να βρει πρωτόφαντο, γι' αυτόν να πρωτανθίσει

και η καρδιά του να δοθεί σ' όποιαν του το χαρίσει!

Με θέληση χαλύβδινη και δίχως να κιοτέψει

η νύμφη λύση γύρευε τον νέο να γητέψει!

Του Φοίβου του Ακέστορος βοήθεια ζητάει

και της Πυθίας το χρησμό πιστά ακολουθάει!

Χιονάτο φόρεμα φορεί, αγνότητας σημάδι

στην πόρτα του Αλταίονα πηγαίνει κάθε βράδυ!

Μ' αγκάθι τριανταφυλλιάς το στήθος της κεντούσε,

τις μέρες ελογάριαζε και τις στιγμές μετρούσε!

Τριάντα νύχτες στάλαζε το αίμα της και βάφει

κι απέξω απ' την πόρτα του το όνομά της γράφει!

Κι από τις στάλες που 'πεσαν στυφές πάνω στο χώμα,

λουλούδι νέο φύτρωσε με άλικο το χρώμα!

Κι όταν το είδε ο ποιμήν, φτεράκισ' η ψυχή του

κι ο έρωτας κατοίκησε για πάντα στην ευνή του!

Οι δυο τους αγαπήθηκαν αυτό είναι που μένει

κι ως τα βαθιά γεράματα ζήσαν ευτυχισμένοι!

® Κατερίνα Πήττα