ΑΤΑΦΟ ΜΟΙΡΟΛΟΙ

Ψυχή κι αφορισμέ μου

Δεν λιώνει ο έρωτάς μου για σε...

Δες πώς με κατάντησε ο θάνατος,

που άφησες να με κρατεί αγκαλιά

πριν αποθάνω —

κι είναι τα μάτια μου θολά κι ακονισμένα.

Ψυχή κι αφορισμέ μου,

ξυπνάω τις βραδιές στον εφιάλτη σου

κι είναι αδιόρατο αν είμαι εδώ

ή μονάχα σε ονειρεύομαι.

Θυμάσαι;

Είχα αγοράσει κουστούμι, αφορισμέ μου —

μα δεν επέστρεψες να μπω

στο τεφτέρι μου το ξύλινο,

να κάμω τον χλωμό απολογισμό μου.

Κι ήλθε η μέρα που — άταφος ακόμα —

μου έριξες χώμα φρέσκο.

Με αποχαιρέτησες, είπαν!

Μα δες εγώ που φύτρωσα

σαν στάρι σε άγονη γραμμή

κι ευωδιάζω ρόδι, στεναγμέ μου,

γιατί δεν λιώνει η αγάπη μου για σε,

αφορισμέ μου...

Ανάμεσα σε δύο κόσμους:

πότε στον μαύρο, πότε στον άσπρο —

μελαγχολώ σαν στοιχειό, σαν μοιρολόι.

Δεν λιώνω!

Είμαι το βάσανο του χαμού,

της μοίρας καρδιοχτύπι.

Όσο χώμα κι αν ρίξεις,

εσύ θα με ανασταίνεις.

Αφορισμέ και στεναγμέ μου,

ένα Αιγαίο ολάκερο,

με άστρα ζωγραφισμένα στα κύτταρά του,

με κορμιά θαλασσινά κι άγουρα τερτίπια,

με φορεσιές μυρωδάτες και νέα μετερίζια,

δεν βάσταξε την προδοσία —

και με έπνιξε

να με γλιτώσει απ’ τα δεινά.

Δεν λιώνω, Κυριακή μου, και δεν χωράω.

Κι αν έλθεις ξανά, μυρωδιά και δέρμα μου,

μάτια θα βγάλω καθαρά, να σε θαυμάσω,

να σε στάλαξω στην πνοή,

να ξυπνήσει το αίμα,

να γίνει Αιγαίο φουρτουνιασμένο.

Κι ύστερα;

Ύστερα θα ακούσεις

κεραυνούς και θύελλες μοιρολογίστρες να ουρλιάζουν —

να πενθούν τα χρόνια που δεν έλιωσα...

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹