Πόσο μου αρέσει να στέκομαι μπρος σου.
Τον θαυμασμό μου ποτέ δεν σου τον έκρυψα.
Συντοπίτες της ζωής και της μοναξιάς τα βάθη.
Αλληλουχίας ο δεσμός καθρεφτίζει στην ψυχή μας.
Νιώθω μία ατέρμονη γαλήνη κάθε φορά που σε αντικρίζω.
Και συνάμα μια γλυκιά ανατριχίλα διαπερνά το κορμί μου
στον απόηχο των παφλασμών σου.
Συναισθήματα ανεξήγητα ο νους να ορίσει
καθώς οι λέξεις ναυαγούν στο πέρασμα σου.
Μια φιλία ριζωμένη στον αμοιβαίο σεβασμό της σιωπής.
Είσαι η μόνη που γνωρίζεις όλα τα μυστικά μου...
Μαργαριτάρια κρυμμένα τα φυλάς,
όστρακου την αγκαλιά.
Είναι στιγμές που συνταράσσεται η ψυχή σου
φουρτουνιασμένος θυμός αναζητεί το δίκιο του.
Μία μανιωδώς προσπάθεια να
διαβείς στα άδυτα της στεριάς.
Το χέρι απλώνω να σε πιάσω
της νηνεμίας τον αφρό να σου προσφέρω,
μα ξεγλιστράς μέσα απ' την χούφτα μου και χάνεσαι.
Ούριο άνεμο ευχές σου στέλνω.
Αύριο θα έρθω ξανά κοντά σου
οι σιωπές μας έχουν να πουν κάτι περισσότερο από λόγια που θάβονται στην ξηρά.
Χ.Παναγιωτόπουλος
Comments