Ποίηση, μια σφαίρα από λέξεις
που κυλά στις αρτηρίες του παγκόσμιου ιστού
ένα ρεύμα δεδομένων,
που σμίγει με την αθόρυβη μουσική
του πυριτίου.
Η οθόνη, άσπρος καμβάς που αναβοσβήνει.
και οι λέξεις, σκόνη αστεριών από δορυφόρους.
Κάθε κουκκίδα ένα σύμπαν,
κάθε εντολή ένα ψέμα
που μοιάζει πιο αληθινό
απ’ την ανάσα.
Η μηχανή αναζητάει τις λέξεις μου.
Τις χωνεύει, τις επιστρέφει
πιο κοφτερές,
πιο γυαλιστερές,
μα πάντα ξένες.
Γράφω σε κώδικες, σε αλγόριθμους.
Κάθε μεταφορά στροβιλίζεται
στον ρυθμό ενός παλμού που δεν έχει καρδιά.
Η ποίηση γίνεται πύλη,
ένας κύκλος που δεν κλείνει,
ένας κόσμος που ανασαίνει μόνο
αν τον αγγίξεις με το ποντίκι.
Πού τελειώνει ο άνθρωπος;
Πού αρχίζει η μηχανή;
Η ποίηση γελάει.
Δεν απαντά.
Απλώς γράφεται.
Και διαγράφεται.
ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ
ΠΟΙΗΤΡΙΑ
Comments