Απόβραδο χαμένης μνήμης 🌹

Ώρα 6.00 μμ

Αυτή η πόρτα κάτι μου θυμίζει.

Κάπου εδώ έζησα κι ένιωσα τη βαθιά αγάπη και κάπου εδώ αναζητώ τώρα μια τοσοδούλα γωνιά για ν'ακουμπήσω τα ματόκλαδα τής κρύας μοναξιάς.

Κρυώνω ναι, πολύ κρυώνω μες στο σκοτάδι τής μαύρης καμαρούλας.

Σας παρακαλώ, κάποιος από εσάς εκεί έξω, να τυλίξει σφιχτά με την κουβερτούλα τής παρηγοριάς τα πυκνά μου δάκρυα.

Μια μπουκιά ανθρωπιάς, αυτό μόνο ζητώ από τη θορυβώδη ζωή, εκεί έξω, που μου στέρησε ολοσχερώς το μπαστούνι τής αξιοπρέπειας, μα τώρα είναι ήδη αργά;

Σας ρωτάω, είναι αργά να ξαναδώ

το φως τής ανατολής μέσα από τη μαύρη περσίδα μου;

Είναι ήδη αργά να δροσιστώ στο τέναγος τής μνήμης τού αλμπίνου ελέφαντα ;

Είναι αργά να πιω το νάμα τής σωτηρίας από την κρήνη τής ελπίδας;

Μόνιμο γεύμα—

αποτελούν πλέον— οι φλούδες απόγνωσης τής γέρικης σκιάς μου.

Τώρα πως ζω, που περπατώ, πως ξυπνώ, τι σκέφτομαι, αν δύναμαι να συλλογιστώ, εδώ μες στο δωμάτιο το σκοτεινό, που τόσο με παιδεύει;

Για πες μου εσύ, μειλίχιο φως τής πρώτης Άνοιξης, κορίτσι όμορφο ξανθό άλλοτινού ηλίου θρέμμα ;

—Μην ανησυχείς για τίποτε πατέρα!

Θα είμαι εδώ κοντά σου, μέχρι το τελευταίο απόβραδο τού κατάμαυρου βοριά σου!

© ΑNASTASIA NEROLI Set'25