Άκου πως κλαίνε απόψε οι λέξεις.
Γλιστρούν και τσακίζονται.
Πεθαίνουν ξανά και ξανά
πάνω στης μοναξιάς τη μελαγχολία.
Αυτό το "μαζί" που μου 'λεγες
κι έντυνε κάθε μου αμφιβολία
τελικά ξεχείλωσε.
Ξεθώριασε και η μορφή σου
και η αίσθηση των χειλιών σου που με τόσο πάθος με φιλούσαν
χάθηκε και αυτή.
Και έμεινε μοναχά αυτό το κάτι που το θελήσαμε πολύ.
Απωθημένο...
Για να 'χει το φεγγάρι να διηγείται στα αστέρια μια ιστορία που δεν έμελλε ποτέ της να γραφτεί.
Τώρα αλλάζω τροχιά
κι ας είναι οι μέρες μου θολές και οι λέξεις μου βουβές,
μα εγώ πάντα τον ίδιο ουρανό θα κοιτάω...
Comments